Lingua Armenia[1] vel Armenica[1] (Հայերեն hayeren) est Armeniorum lingua, quae saepissime ad distinctum familiae linguarum Indoeuropaeae ramum ascribitur, quam autem certi philologi cum Graeca, Phrygia, aliisque linguis coniungunt. Sermo publicus est rei publicae Armeniae et rei publicae non agnitae Carabachiae Superioris; multi locutores etiam in Javakhetia? inveniuntur. Ante generis Armeniorum occidionem anni 1915, multi Armenii in Armenia occidentali, tunc parte Imperii Ottomanici, vivebant; hodie haec lingua in diaspora Armenia per orbem terrarum conservatur, plerumque in Russia, Civitatibus Foederatis, et Francia.

Lingua Armenia
Հայերէն
IPA[ hɑjɛˈɾɛn ]
Taxinomialingua Indoeuropaea divisionis separatae (nisi linguae Phrygiae adpropinquanda)
Locutores6 700 000
Sigla1 hy, 2 arm, 3 hye
Status publicus
OfficialisArmenia, Carabachia Superior
PrivataCFA, Francia, Russia, alibi
LitteraeLitterae Armenicae
ScripturaAbecedarium Armenicum
ProcuratioAcademia Scientiarum Armenica
Familiae linguisticae coloribus Vicipaedicis pictae.
Familiae linguisticae coloribus Vicipaedicis pictae.
Familiae linguisticae coloribus Vicipaedicis pictae
Forma linguarum montis Caucasi
Forma linguarum montis Caucasi
Populi in regione Caucasia-Armenii virides clari picti
  1. 1.0 1.1 Varro, De lingua Latina, IV. 45: “qui vivus capi adhuc non potuit, vocabulum e lingua Armenia”. Aliter "Armenica": Conradus Gesnerus, Mithridates: de differentiis linguarum (1555) textus f. 10r; Athanasius Kircherus, Turris Babel, sive Archontologia (Amstelodami: Jansson-Waesberge, 1679) textus pp. 204–205; sive "Armeniaca": Ioannes Stephanus Durantus, Quaestiones notatissimae in utroque jure decisae (1621), p. 148. Etiam videatur “Armenius” apud C. T. Lewis et C. Short (1879). A Latin Dictionary. Oxoniae: Oxford University Press