Quantum redactiones paginae "Paulus Diaconus" differant
Content deleted Content added
Linea 3:
'''Paulus Diaconus ''' (vulgo Paul Warnefried) in regione praesentis Italiae [[Forum Iulii (Italia)|Foro Iulii]] circiter anno [[725]] natus est et [[Mons Casinus|Monti Casini]] anno [[797]] aut [[799]] obiit. Illustris [[historicus|rerum gestarum scriptor]], [[poeta]] ac [[monachus]] [[Langobardi|langobardus]] [[lingua latina|linguae Latinae]] fuit.
==Vita==
Paulus Diaconum, ut magis erudiretur, una duce [[Ratchis (rex Langobardorum)|Ratchis]] anno 744 [[Papia]]m ad regiam venit. Ibi discipulus Flaviani grammatici et in litteris classicis et in theologia christiana necnon fundamentis linguae Graecae iurisprudentiaeque instructus est. Eodem tempore sacerdotium, verisimiliter in Monasterio Sancti Petri ad [[larius
Quoniam frater ex anno 776 (post coniurationem Hrodgaud) in [[regnum Francorum|Regno Francorum]] iam dudum obses fuerat, anno 782 aulam [[carolus Magnus|Caroli Magni]] cum lamentatione in versibus petivit. Carolus clemens desiderio Pauli de fratro liberando annuit si Paulus Rotrudi filiae quinquennium magister linguae Graecae vacaturus esset. De quo testimonium perhibent commentarius eius in ''Artem Donati'', epitaphia pro Carolingiensibus nobilibus et poemata varia. Magni momenti autem fuit ''Liber de episcopis Mettensibus'' qui archicapellano Angilram instigante gesta episcoporum ultramontana clarissime descripsit. Neque post reditum in Italiam meridianam aetate anni 787 contactus cum septentrione ruptus est. A papa [[Hadrianus I|Hadriano I]] ''Sacramentarii Gregoriani'' exemplar Carolo Magno datum est et Adalard de Corbi litteris [[gregorius Magnus|Gregorii Magni]] gaudere potuit. Carolo Magno volente anno 789 homeliarum patrum ecclesiasticorum CCXLIV collegit ''(Homiliarius)'' quae in regno Caroli quasi officiales declaratae sunt.
Anni ultimi ad Montem Casinum peracti valde frugiferi fuisse dicuntur. Excerpta Pompeii Festi ''(De verborum significatu)'' scripsit et vitam [[gregorius I|Gregorii I]] pontificis maximi, quod opus a multis lectum bonitatis dubiae esse videtur. Vere magnum opus autem habenda est ista ''Historia Langobardorum'' voluminum sex ab mythis [[Scandinavia]]e usque mortem regis Liutprandis (anno 744). Fontes et scriptos (Gregorii, Secundi Tergestini, Bedae Venerabilis) et orales tam bene utebatur, ut multis operibus exemplo esset.
== Opera eius ==
|