Quantum redactiones paginae "Oratorium divini amoris" differant
Content deleted Content added
Paginam instituit, scribens ''''Oratorium divini amoris'''<ref>[https://www.ccel.org/ccel/schaff/encyc13a.html?term=Oratorium%20divini%20amoris Nomen apud New Schaff-Herzog Encyclopedia]</ref> m...' |
No edit summary |
||
Linea 2:
In membris fuerunt e.g. [[Caietanus Thienaeus]], [[Paulus IV|Ioannes Petrus Carafa]] et [[Iacobus Sadoleto]]. Paucos annos post sodales quidam [[ordo Theatinorum|Ordinem Theatinorum]] fundaverunt.
==Historia==
Radices [[Genua]] fuerunt: advocatus [[Hector Vernazza]], pater nonnae mysticae [[Baptistina Vernazza|Baptistinae Vernazza]], partes graves in historia huius oratorii egit una cum tribus Genuensibus civibus (Ioanne Salvago, Nicolo Grimaldi et Benedicto Lomellino). Inspirationes dedit et Catharina Fiesci Adorno (sive: ''Catharina Genuensis'').
Anno 1497 Vernazza sodalitatem manutergialem ''(Compagnia del Mandiletto)'' condiderat, a qua eleemosynae pro pauperibus collectae sunt. Anno 1499 valetudinarium infirmorum moribundorum ''(Societas reductus incurabilium)'' advenit, generis sui primum in tota [[Italia]]. Id senatus Genuensis die 27 Novembris 1500 approbavit et papae [[Iulius II]] et [[Leo X]] officialiter laudaverunt.
Oratorium [[Roma]]num annis aliquando inter annos 1514 et 1517 erectum est, ubi et laici et clerici in Fano Sanctorum Silvestris et Dorotheae convenire solebant ad colloquium de ecclesia reformanda. Genuae autem aditus nobilibus reservatus erat. Papa Leo X numerum participum in laicos XXVI et clericos IV reduxit die 24 Martii 1514. In regulis ordo strictus stipulatus est de precibus fundendis, de caritate agenda, de confessione danda, de captivis visitandis, de orbis curandis, de infirmis consolandis, de communione recipienda. Ut actus Christiani in omnibus classibus quam maxime frugifer essent, res istae clementes utpote in secreto actae sunt. Anno 1527, Roma capta, oratorium finitum est, cuius spiritus autem in nosocomiis porro colebatur.
== Bibliographia ==
* Arnold Hauser: ''Sozialgeschichte der Kunst und Literatur.'' 43. Ausgabe. C. H. Beck, Monaci 1990, ISBN 3-406-02515-3, p. 396
| |||