Keller primo naturae pingendae studuit quapropter [[monacum|Monaci]] annis inter 1840 et 1843 docebatur. Crumina aegrotante in patriam reversurus mox sentivitsensit sese magis possequire in scripturis quam in picturis. Collectio prima poematum (''Gedichte'', Heidelbergae 1846) a multis criticis magno gaudio accepta et applausalaudata est inter quos et Varnhagen ipse. Stipendio publico fruens anno 1848 in terram alienam ire potuit itaque [[Heidelberga]]e in universitate plures annos studia multa fecit et consuetudinem contraxit e.g. cum [[Ludovicus Feuerbach|Ludovico Feuerbach]] et [[Arminius Hettner|Arminio Hettner]]. Anno 1850 [[Berolinum]] petivit ut de theatris plura cognosceret, ut ipse auctor dramatum bonus fieret. Berolini usque mensem Decembrem 1855 mansit: quamvis de theatralibus multa novisset nullum opus confecit. Attamen poesis eius florebat quam altera in collectione praetitulata »Neue Gedichte« (Brunsvici 1851) collegit et; insuper creavit mythistoriam autobiographicam praetitulatam ''Der grüne Heinrich'' (Brunsvici 1854–55). Quo opere se inter Germaniae poetas primos posuit. In citato opere errores privatos in professione eligenda, in religione disputanda, in artibus inveniendibus aperte et pense descripsit. Secutum est volumen primum fabularum ''Die Leute von Seldwyla'' (Brunsvici 1856; cum elegantissimis historiunculis ''Romeo und Julia auf dem Dorfe'', ''Die drei gerechten Kammacher''), quae propter genus scribendi volubilissimum atque philosophicum admirationi multorum fuerunt. Tamen fama eius sensimlente tantummodo crescebat. Anno 1861 scriba officialis urbanus Turici proclamatus usque annum 1876 in res vere poeticas renuntiare debuit.
Demissione facta consilia pristina poetica porro implere potuit et tum tempus magnum coeptum est. EditaPraebita est editio altera et aucta operis ''Leute von Seldwyla'' (Stuttgardiae 1873–74) et in lucem prolatae sunt lengendaelegendae valde graciles et ingeniosae praetitulatae ''Sieben Legenden'' (Stuttgardiae 1872) ubi ironica contra ecclesiam modo novo atque sibi inusitato effatus est. Keller [[mythistoria|fabulam Romanensem]] suam ''Grünen Heinrich'' refecit cuius finis nunc magis pacificus consolans contemplativus factus est. Florilegium novum quoque aperuitapparuit, ''Züricher Novellen'' (Stuttgardiae 1878) in quo opuscula notissima sunt velut ''Der Landvogt von Greifensee'' et ''Das Fähnlein der sieben Aufrechten''. Cyclo fabellarum sequenti ''Das Sinngedicht'' (Berolini 1882) humor positivus incrementum habuit et contra temporis istius atrocia urbana et pulcra iniecit ut videtur apud fabulam Milesiam affabre compositam cui titulus ''Martin Salander'' (Berolini 1886).
Lyrica novis poematibus aucta in tomum ''Gesammelte Gedichten'' (Berolini 1883) implevitfundebat ubidicturus cantabatvelut cantor virilis, satiricus, sincerus.
==Proprietates artificiorum==
Patet poeseis Kelleri in genere vivendi Helvetico radices habere, quas libenter comprehendens ne linguistice quidem negavit. Homo fuit sincero [[idealismus|idealismo]], phantasia magna, facetiis, ingenio fabulatorio maximo. InProcul dubio iste homo in gravissimis artificibus saeculi XIX numerari potest.
