|
[[Dies Sancti Martini|Die Sancti Martini]] in nonnullis terris sicut [[Germania]] parvuli cantantes ostia pulsant et a procedente [[:categoria:Bellaria|bellaria]] vel teruncium precantur.
In [[Rhenania]] Sancti Martini ut dicitur anserem edendum in popinis præbentpraebent.
Familia a [[Ticinum|Ticino]] oriunda patre tribuno militari natus in diversis locis ubi patri munus efficere contigit primam ætatemaetatem egit, quindecimque annos natus patris jussuiussu miles ipse factus est. ''Martinus'' enim ejuseius nomen a ''Marte'' belli deo ductum est, paterque videlicet antiquorum deorum cultor contentissimum in rebus militaribus studium ponebat. At puer christianorum religionem vehementer admirabatur decemque jamiam annos natus invitis parentibus in ecclesiam confugerat et catechumenus recipi voluerat.
Circitor autem factus in [[Gallia]]m [[Belgica]]m ad [[Samarobriva]]m missus est, eique servus datus est quem quasi frater sit tractabat. Auxilium vero pauperibus assidue ferens stipendium totum in eos insumebat, nec sibi quidquam umquam servabat, ita ut aliquando hieme summa, cum duodeviginti annos natus esset, obvius viro egenti et nudo factus neque ullum teruncium jamiam habens quod ei daret, sagum tum detractum gladio sciderit dimidiumque viro inopi dederit, ac nocte insequenti JesumIesum Christum in somnio vidit illo dimidio sago indutum. Alteram autem partem ab eo servatam posteri per multa sæculasaecula ut « sancti Martini cappam » venerati sunt, quæquae in ædificioaedificio « cappella » vocato posita erat.
Multos deinde etiam annos militavit, neque umquam sanguinem fundere voluit, ita ut in prœlio quodam cum [[Alamanni]]s apud [[Wormatia|Borbetomagum]] facto ducibus ipse suaserit corpore suo « humano scuto » ante exercitum posito uti, utpote qui, etsi recusans ne pugnaret, non ignavus habendus esset divinæquedivinaeque providentiæprovidentiae omnino confideret, cumque vinctus ac hostium telis oblatus esset, tum ignota causa barbari armis depositis pacem petiverunt.
Anno autem 356 militia tandem relicta [[Pictavium|Limonum]] migravit ad clarum episcopum [[Hilarius Pictaviensis|Hilarium]], qui paulo post ab ariano imperatore Constantio secundo in [[Phrygia]]m exulatus est. In itinere vero obviam diabolo se factum esse dixit, ita ut exorcista in Pictava ecclesia ordinatus sit. Post autem Hilarium exulatum ad parentes in [[Illyria]]m reverti somnio jussusiussus est, ubi ei matrem ad christianam religionem convertere contigit, patre tamen in antiquorum deorum cultu perseverante. Vehementer vero cum arianis altercatus verberibus palam in foro cæsuscaesus est, ex [[Illyria]]que primum, [[Mediolanum|Mediolano]] deinde expulsus se in parvam insulam Gallinaram cum presbytero contulit ibique herbis et radicibus se aluit, ut aliquando veneno infectus pænepaene perierit.
Anno autem 360 certior factus [[Hilarius Pictaviensis|Hilarium]] [[Pictavium|Limonum]] revertisse Pictavam civitatem ipse repetit, ibique episcopus ei desertam dirutamque villam quæquae quinque fere milia passuum ab urbe aberat designavit ubi cum discipulis considere posset, quem locum Locaciacum vocatum primum in [[Gallia]] monasterium fecit.
Cum autem huic cœnobio decem annos præfuissetpraefuisset, anno 371 Litorio [[Turones|Turonum]] episcopo mortuo invitus electus est ut ei succederet. Episcopus vero in [[Augusta Turonum]] consecratus nihil in genere vivendi mutare voluit, urbisque tumultu perturbatus mox secundum monasterium duo milia passuum extra ejuseius muros ad dexteram Ligeris fluminis ripam condidit, ubi tugurium primum ligneum ædificavitaedificavit ac rustica veste indutus tenuissimo cultu uti perrexit, quod ceteris episcopis ut sacerdotali majestatemaiestate indignum valde displicebat. Mox vero octoginta admodum viri cum eo in monasterio convenerunt habitatum.
Neque vero in monasterio neque in urbe longis stationibus permanebat, sed regiones circum urbem sitas longe lateque cum comitibus in asinis peragrare solebat, ut agricolis, qui tum pænepaene omnes in antiquorum deorum cultu perseverabant, Christi doctrinam proponeret. Nec parvæparvae apud eos auctoritatis erat ejuseius sermo, nam cum eis simpliciter colloquens facile documenta exemplis ex eorum vita ductis illustrabat eorumque mentibus accommodabat, neque umquam ulla superbia vel violentia utebatur. Multa vero paganorum deorum templa delevit eisque sacratas arbores cecidit christianasque ecclesias in eisdem locis jussitiussit ædificariaedificari. Quos antiquos deos pro dæmonibusdaemonibus habebat, ac multa de pugnis ab eo cum eis factis narrantur.
Si autem ei episcopalis muneris fungendi causa ad principis aulam nonnumquam adeundum erat, tamen cum potentibus non libenter versabatur, aliquandoque coram principe sacerdoti qui cum eo venerat majoremmaiorem honorem tribuens dicere non dubitavit judicioiudicio suo sacerdotalem dignitatem plus valere quam ullam profanam. Nec sæpesaepe nec libenter ad episcoporum concilia aderat, quorum multi eum non amabant, cumque anno 385 Hispanienses episcopi a Maximo imperatore petivissent ut Priscillianus sacerdos crimine magiæmagiae accusatus capitis supplicio afficeretur vehementer cum Ambrosio Mediolanensi reclamavit.
==Fontes==
| 