Sancta Iusta (Sardinia)
Vide etiam paginam discretivam: Fanum Sanctae Iustae (discretiva)
Sancta Iusta[1] seu Othoca[2][3] (-ae, f.), (Italiane: Santa Giusta; Sarde: Santa Justa) est oppidum Italiae et municipium, circiter 4 875 incolarum, in regione et insula Sardinia et in Provincia Arborensi situm. Incolae Othocenses seu Iustenses appellantur.
Sancta Iusta (Sardinia)Locus: 39°52′51″N 8°36′33″E
Numerus incolarum: 4 619
Zona horaria: UTC+1, UTC+2
Situs interretialis
Gestio
Geographia
Territoria finitima: Ala, Arborea (Sardinia), Morgongioris, Aristianis, Marrubium, Palma, Pavum
Tabula aut despectus
_-_2016.svg)
Municipium in Campidano Arborensi historica ac geographica terra situm.
Insigne recensere
Geographia recensere
- Campidanus Arborensis (terra),
Historia recensere
Fanum Sanctae Iustae, cum nomine Othoca urbs antiqua in insula Sardinia fuit, a Phoenicibus condita.
Clari cives recensere
Aedificia egregia recensere
- Basilica Sanctae Iustae (olim Ecclesia cathedralis).
Ecclesia Catholica Romana recensere
Sancta Iusta fuit sedes episcopalis Ecclesiae Catholicae Romanae et hodie Sedes Titularis Ecclesiae Catholicae Romanae. Nomen sedis episcopalis Dioecesis Sanctae Iustae[1] est. Hodie municipium ad Archidioecesem Arborensem pertinet.
Fractiones, vici et loci in municipio recensere
Fractiones recensere
Cirras, Corte Baccas
Municipia finitima recensere
- Ala,
- Arborea,
- Aristianis,
- Marrubium,
- Morgongioris,
- Palma,
- Pavum.
Nexus interni
- Sardiniam (regionem),
- Provinciam Arborensem,
- Campidanum Arborensem (terram),
- Aristianim vel Oristanum (urbem),
- Municipium Italiae.
Nexus externi recensere
|
Vicimedia Communia plura habent quae ad Sanctam Iustam spectant. |
Pinacotheca recensere
-
Collocatio finium Municipii Sanctae Iustae in Provincia Arborensi. -
Ecclesia cathedralis Sanctae Iustae.
_until_2016.svg)
Notae recensere
- ↑ 1.0 1.1 "Dioecesis Sanctae Iustae" e The Hierarchy of the Catholic Church (situs a Davide M. Cheney elaboratus) (Anglice)}
- ↑ M. Pittau, Toponimi della Sardegna meridionale. Significato e origine (2013)
- ↑ G. B. Pellegrini, Toponomastica italiana (Mediolani: Hoepli, 1990) (Textus apud Google Books)
 |