Petrus Ronsardus

Petrus Ronsardus^[1] seu Ronsardi^[2], vulgo Pierre de Ronsard; Culturis natus die 11 Septembris 1524; mortuus die 27 Decembris 1585) fuit poeta Francogallus et neolatinus. Qui vir a coaevis princeps poetarum nuncupatus et in Pleiadem Francicam litterariam numeratus est; una cum Bellaio circulum poetarum istum condiderat.

Multum imitatus est poetas neo-latinos ut Marullum et Ianum Secundum.

Vita

Ronsardus ministrator fuit filiorum aetate maiorum regis Francisci I , postea Iacobi V ipsius. Scriba legati Lazari de Baïf fuit, quem ad diaetam Spiram comitatus est. Surdaster cursum honorum diplomaticum ex anno 1541 non iam appetens in Collegio Coqueret studio linguarum Latinae Graecaeque vacabat. Septem anni, quibus in litteris antiquis versabatur, fecerunt ut Ronsardus de lingua Francogallica mutanda atque aptanda cogitaret. Sermo Francicus exinde neologismis et metris classicis auctus classica pulchritudine aequaret. Itaque mox circa se gregem alumnorum iucundum habuit, cui postea nomen Pleiados datum est. A regibus principibusque celebratus et praemiis multis honoratus temporis sui scilicet homo illustrissimus fuit, quem sodales Academiae Ludorum floralium generosi poetarum regem (prince des poètes) titularunt.

Nemo dubitet, quin Ronsardus studio nimio inflammatus linguae Francicae nonnulla inepta attribuere voluerit. Si opus eius vere immortale fuisset, eius reformationes grammaticae saeculi XVII procellas felicius tulissent. Sed proh dolor eius odae magnificentia verborum vana erant, quibus invitus haud raro classica modum in ridiculosum imitaretur. Exemplo taedii insipientiaeque maximo carmen in decasyllabis »Franciade« (1572) fuisse videtur, cui capitula quattuor tantummodo (Deo gratias!) finivit. Opera eius multa ad irrita ducta sunt, quorum inceptum laudabile viis formisque falsis corruptum est. Attamen iste homo venam poeticam fecundam habuit, ut monstratur in collectione »Amours«. Namque in litteris Francicis lyricis inter res optimas anthologia ista est habenda. Gloriam Ronsardi reapse obstruebant Franciscus de Malherbe et Nicolaus Boileau irrisor. Ex oblivione autem diuturna salvatus est saeculo XIX tempore Romanticismi; adeptis istius motionis Ronsardus sanctus quasi putatus est. Huc praesertim mentio fiat de Carolo Augustino Sainte-Beuve, qui anno 1828 florilegium poeseos Ronsardianae vulgandum curavit.

Ronsardus nullum litterarum genus sprevit, dramatibus salvis. In arte ista dramatica unum solummodo opusculum pepigit - conversionem Plutonis Aristophanici in decasyllabis. Quod opus in scaenis productum est anno 1550 in collegio citato. Ronsardus inter alia edidit libros odarum quattuor (1550), librum quintum odarum et novam editionem operis »Amours« (1552), dua volumina hymnorum (1555–56), continuationem operis »Amours« (1556). Ipse in tomis IV opera omnia vulgavit, quam editionem anno 1560 Mariae Stuart dedicavit. Inter 1565 et 1585 Ronsardus prior fuit apud Sanctum Cosmam apud La Riche, ubi invenitur nostris diebus museum.

Opera selecta

Les Amours
Les Odes
La Franciade
Les Élégies
Les Hymnes
Les Poèmes
Discours des misères de ce temps

Bibliographia

Jean Céard, Daniel Ménager, Michel Simonin, edd., Pierre de Ronsard: oeuvres complètes. 2 voll. Lutetiae: Gallimard, 1993-1994
Henri Chamard: Histoire de la Pléiade. Didier, Lutetiae 1940.
Frédéric Desonay: Ronsard, poète de l’amour. Bruxellis 1952–1959.
Mary Morrison: Ronsard and Desportes. In: Bibliothèque d´Humanisme et Renaissance. 1966, p. 294–322.
Heinz Willi Wittschier: Die Lyrik der Pléiade. Athenäum Verlag, Francofurti ad Moenum 1971.
János Riesz: Pierre de Ronsard: Amours de Cassandre CXXXIX. In: H. Hinterhäuser (ed.): Die französische Lyrik. Von Villon bis zur Gegenwart. Bagel, Dusseldorpii 1975, p. 77–86.
Jürgen von Stackelberg: Französische Literatur, Renaissance und Barock. Artemis, Monaci 1984, ISBN 3-7608-1313-5.
Rainer Warning: Petrarkistische Dialogizität am Beispiel Ronsards. In: Wolf-Dieter Stempel, Karlheinz Stierle (ed.): Die Pluralität der Welten. Aspekte der Renaissance in der Romania. Fink, Monaci 1987, ISBN 3-7705-2448-9, p. 327–358.
Michel Bideaux, Hélène Moreau: Histoire de la littérature française du XVIe siècle. Ligugé/Poitiers, Nathan 1991.
André Gendre: L´Esthétique de Ronsard. SEDES, Lutetiae 1997 ISBN 2-7181-9063-9
Ulrich Schulz-Buschhaus: Positionen Ronsards im Barock der europäischen Renaissance-Lyrik. Am Beispiel von zwei Ikarus-Sonetten. Institut für Romanistik. Graecii 1997 [1].
Ursula Hennigfeld: Der ruinierte Körper. Petrarkistische Sonette in transkultureller Perspektive. Königshausen & Neumann, Herbipoli 2008 ISBN 978-3-8260-3768-9

Nexus interni

Musique mesurée à l'antique

Notae

↑ "Petrus Ronsardus Vindomiensis": vide imaginem hic venditatam
↑ Bartholomaeus Héreau, "Gallia christiana", 1865, Parisiis, T.XVIº, p.484

Nexus externi

Vicimedia Communia plura habent quae ad Petrum Ronsardum spectant.

Museum Ronsardo in Prioratu ad S. Cosmam
De Ronsardo in Britannica Encyclopaedia, quae dicitur
Recitatio carminis «Je n'ai plus que les os» Francice
Editiones rariores operum Ronsardi apud Universitatem Virginiae

[1] "Petrus Ronsardus Vindomiensis": vide imaginem hic venditatam

[2] Bartholomaeus Héreau, "Gallia christiana", 1865, Parisiis, T.XVIº, p.484

[1]

[2]