Ignis Graecus
Ignis Graecus[1] (Graece ὑγρὸν πῦρ 'ignis liquidus') fuit Imperii Byzantini armamentum. Aliter appellabatur πῦρ θαλάσσιον 'ignis marinus', πῦρ σκευαστόν 'ignis confectus'.[1]
Species
recensereIgnis Graecus in destinatum iactatus, fere omnibus condicionibus ardens, vix ab aqua restinctus, efficiens fuit contra inimicos. Fuerunt tres species:[2]
- Strepton, quo manibus in ligna utitur.
- Cheirosiphon, species ignota, qua in milites hostium utuntur.
- Siphon, quo Byzantini in navem longam hostium utuntur.[3]
Secretum functionis compositionisque
recensereIgnis Graeci natura fuit secreta. Diversi carinarii solum mixturae partem noverunt. Fabulae Graecae, quae dicebant ignem ortum esse a dei angelis liquores igneos proferendis, adiuverunt ad mysterium custodiendum.[4]
Notae
recensere- ↑ 1.0 1.1 Carolus Du Cange, Glossarium ad scriptores mediae et infimae Graecitatis (Lugduni: apud Anissonios, 1688); versio interretialis p. 1275.
- ↑ "Griechisches Feuer" ad Vicipaediam Theodiscam.
- ↑ "Feuer[nexus deficit]" in Vicipaedia Theodisca.
- ↑ "Feuer[nexus deficit]" ad Vicipaediam Theodiscam.
Bibliographia
recensere- Bart De Graeve: Het Griekse vuur: de realiteit achter de mythe. 2001.
- Jochen Gartz: Vom griechischen Feuer zum Dynamit. Eine Kulturgeschichte der Explosivstoffe. Hamburg 2007. ISBN 978-3-8132-0867-2.
- Erich Gabriel: Griechisches Feuer. In: Robert Auty (et al., ed.): Lexikon des Mittelalters. t. 4: Erzkanzler bis Hiddensee. München 1989. ISBN 3-7608-8904-2, Sp. 1711f.
- John Haldon: Greek fire revisited: recent and current research. In: Elizabeth Jeffreys (ed.): Byzantine style, religion and civilization. In honour of Sir Steven Ruciman. New York 2006. ISBN 0-521-83445-7, p. 290–325.
- Johannes Preiser-Kapeller: Wunderwaffe des Mittelalters? Geschichte und Theorie des Griechischen Feuers. In: Combat. t. 3, 2007, p. 45–47.
Nexus externi
recensere
|
Vicimedia Communia plura habent quae ad Ignem Graecum spectant. |