Hyperrealitas in semiotica et postmodernismo est impotentia conscientiae realitatis a simulatione realititatis distinguendae, praecipue in societatibus humanis per technologiam provectarum. Hyperrealitas status videtur in quo quod sit reale et quod sit fictio sine sutura commiscentur ut nullum loci ubi alterum finitur alterumque incipitur discrimen clarum sit.[1] Mixturam ergo sinit realitatis physicae cum realitate virtuali et intellegentiae humanae cum intellegentia artificiosa.[2] Singuli sese, ob causas varias, plus cum mundo hyperreali minusque cum mundo reali implicatos invenire possunt. Inter claros hyperrealitatis vel hyperrealismis suasores sunt Ioannes Baudrillard, Albertus Borgmann, Daniel J. Boorstin, Neil Postman, et Humbertus Eco.

Ioannes Baudrillard, philosophus, sociologus, et unus ex primis hyperrealitatis suasoribus. European Graduate School, 2006.

Nexus interni

Notae recensere

  1. John Tiffin et Nobuyoshi Terashima, "Paradigm for the third millennium," Hyperreality (2005:1).
  2. John Tiffin et Nobuyoshi Terashima, "Paradigm for the third millennium," Hyperreality (2005:1).

Bibliographia recensere

  • Baudrillard, Jean. The Precession of Simulacra. In Media and Cultural Studies: Keyworks. Durham & Kellner. ISBN 0631220968.
  • Boje, D. M. 1995. Stories of the storytelling organization: a postmodern analysis of Disney as 'Tamara-land'. Academy of Management Journal 38(4):997–1035.
  • Boorstin, Daniel J. 1992. The Image: A Guide to Pseudo-Events in America. ISBN 9780679741800.
  • Borgmann, Albert. 1992. Crossing the Postmodern Divide.
  • Lisewski, Andreas Martin. 2006. The concept of strong and weak virtual reality. Minds and Machines 16(2):201–219.
  • Ritzer, George. 2004. The McDonaldization of Society. ISBN 9780761988120.
  • Willard, Charles Arthur. 1996. Liberalism and the Problem of Knowledge: A New Rhetoric for Modern Democracy. Sicagi: University of Chicago Press.

Nexus externi recensere