Glossa
Glossa (Graece γλῶσσα) est "unius verbi vel nominis interpretatio" (Alcuinus).[1]
Antiquitas recensere
Lingua Graeca ab Aristotele γλῶσσα erat terminus technicus pro verbo minus usitato sive antiquiore sive peregrino. Grammatici Latini potius voce glossemate (glossema, -atis n.) utebantur, ut explicat Quintilianus: "glossemata . . . , id est voces minus usitatae."[2] Antiquitate exeunte Isidorus Hispalensis attestatur vim verbi glossae a voce remotiore ad explicationem vocis se mutavisse, cum dicit glossa "unius verbi rem uno verbo manifestamus."[3]
Medium Aevum recensere
Medio Aevo glossa (vel glosa, closa, glossula, glosula) varia significare potest:
- glossa marginalis: interdum longior explanatio in margine paginae scripta
- glossa interlinearis: plerumque brevis interpretatio „inter lineas“
- glossa contextualis: glossa in textum integrata (tantummodo in commentariis et glossariis)[4]
Glossa, scholium et commentarius (sive commentarium) generaliter prolixitate inter se differunt.
Praeterea etiam explicatio vocis extra contextum glossa vocari potest, collectio autem glossarum sive rerum sive litterarum ordine disposita glossarium est.
A saeculo duodecimo etiam summa glossarum corpus interpretantium verbo collectivo glossa notatur: In Bibliis glossandis Parisiis glossa ordinaria exsistit, quae est commentarius ordinarius Sacrae Scripturae, verborum explicationes cum interpretationibus allegoricis coniungens.
In iuris prudentia glossa designat glossam ordinariam Corporis iuris civilis a glossatoribus Italicis (imprimis Bononiae) sub annum 1250 conscriptam.
Notae recensere
- ↑ Grammatica.
- ↑ Quint., Institutio oratoria 1,8,15
- ↑ Etymologiae 1,30.
- ↑ Rolf Bergmann / Stefanie Stricker: Katalog der althochdeutschen und altsächsischen Glossenhandschriften, de Gruyter (2005), vol. 1, p. 112
Nexus interni
Nexus externus recensere
Glosse. In: Meyers Konversations-Lexikon. ed. quarta. vol. 7, Bibliographisches Institut, Lipsiae 1885–1892, p. 442.