Elinant est ioculator fictus in carmine epico romanico Roman d'Alexandre anno circiter 1180 composito descriptus. Elinant iussu regis Alexandri Macedonis cantatat:

Qant li rois ot mangié s'apela Elinant
Por lui esbanoier commande que il chant.
Cil comence a noter ensi com li gaiant
Vaurent monter el ciel comme gent mescreant,
Entre les dieus en ot une bataille grant;
Se ne fust Jupiter o sa foudre bruiant,
Qui tout les desrocha, ja n'eüssent garant (Alexander de Parisiis, Roman d'Alixandre 3.348).

("Rex cum cenavisset Elinant vocavit et ut oblectetur cantare iubet. Qui explicare incipit gigantes ad caelum ascendere voluisse sicut male credentes, de qua re inter deos proelium magnum gestum esse, sine certitudine salutis, nisi Iuppiter omnes fulmine ardenti deiecisset.") Ab eruditis censetur poëta Helinando Frigidimontis innuere, qui, si recte interpretatur, trobator fuit iuxta aulam regis Philippo II Francici.

Bibliographia recensere

  • John W. Baldwin, The Government of Philip Augustus: foundations of French royal power in the Middle Ages (Berkeley: University of California Press, 1986. ISBN 0520073916) pp. 570-571 (Paginae selectae apud Google Books)
  • Laurence Harf-Lancner, ed., Alexandre de Paris: Le roman d'Alexandre (Lutetiae, 1994) p. 626 n. 94
  • F. Wulff, E. Walberg, edd., Les vers de la mort par Hélinand, moine de Froidmont (Lutetiae: Firmin Didot, 1905) pp. xvii-xviii Textus apud archive.org


  De hac re nexus intervici usque adhuc absunt. Adde, si reppereris.