Desertio, vel (de)relictio, vel transitio ad hostem,[1] vel transfugium,[2][3] in re militari est actio[4] militis qui, iniussu ducis, ac sine commeatu, signa deserit, ut docet Isidorus, qui ait: "Desertores vocati eo, quod desertis militaribus officiis evagantur. Hi in alios numeros militiae nomen dare prohibentur, sed si non magni temporis culpam contraxerint, caesi numeris suis restituuntur. Sed et qui deserunt exercitum ad hostes transeuntes et ipsi desertores vocantur."[5]

Defector. Pictura Octavi Băncilă, 1906.
Desertor (Russice Дезертир). Pictura Ilya Repin, 1917.

Notae recensere

  1. D. P. Simpson, Cassell's Latin Dictionary (Novi Eboraci: Wiley Publishing, 1968), 690.
  2. John C. Traupman, Latin and English Dictionary, ed. tertia (Novi Eboraci: Bantam Dell, 2007), 514.
  3. Et defectio sensu latiore.
  4. Forcellini "crimen,"
  5. Isid. Etymologiae, IX, 3, 39.

Bibliographia recensere

  • Bearman, Peter S. 1991. "Desertion as Localism: Army Unit Solidarity and Group Norms in the U.S. Civil War." Social Forces 70.
  • Foos, Paul. 2002. A Short, Offhand, Killing Affair: Soldiers and Social Conflict during the Mexican-American War. Chapel Hill Carolinae Septentrionalis: University of North Carolina Press. ISBN 978-0807827314.
  • Lonn, Ella. (1928) 1998. Desertion during the Civil War. Lincolniae: University of Nebraska Press.
  • Marrs, Aaron W. 2004. "Desertion and Loyalty in the South Carolina Infantry, 1861–1865." Civil War History 50.
  • Weitz, Mark A. 1999. "Preparing for the Prodigal Sons: The Development of the Union Desertion Policy during the Civil War." Civil War History 45.
  • Weitz, Mark A. 2000. A Higher Duty: Desertion among Georgia Troops during the Civil War. Lincolniae: University of Nebraska Press.

Bibliographia addita recensere

Nexus externi recensere

  Vicimedia Communia plura habent quae ad transfugium spectant.

  Haec pagina verba incorporat ex Aegidii Forcellini Lexico Totius Latinitatis, 1775. Versio interretialis