Tempore medii aetatis, per orbem occidentalem, lingua Latina est mutatamutebatur in linguas hodiernas {Linguae romanicae|Romanicas]], et ergo nonnulli textus illius aetatis portant signum istius progressiprogressus. MultiPerplures tamen auctores utebantur lingua Latina secundum regulas classicas, adhibentes stylum sui generis. Latina mediaevalis legatur cum formis sacris de quibus iam locuti sumus in Biblia Sacra et orationibus, sed etiam representatrepraesentat aetatem quemquae non confiditconfisa est in rhetoricam sicut antiqui, sed magis in logicam directam [[Scholastici|scholasticorum]]. Ergo Latina Ecclesiastica mediaevalis, exempli gratia [[Thomas Aquinas|Sancti Thomae Aquinati]] vel [[Isidorus Hispalensis|Isadorii]] vel [[Sanctus Bonaventurus|Sancti Bonaventuri]], usa est constructionibus brevibus et claris, sine decorationibus oratoricis. Latinitas huius aetatis notatur per usus amplius praepositionum, exempli gratia ''in illo tempore'' loco ''illo tempore,'' et mutationes sensuum aliorum verborum; exempli gratia ''iuxta Petrum Lombardum'' loco ''secundum Petrum Lombardum.''
