Quantum redactiones paginae "Lavinia" differant

'''Lavinia''' est persona [[praehistoria|praehistorica]] [[Roma antiqua|Romanorum antiquorum]], [[Latinus|Latini]] et [[Amata]]e [[filia]], quam [[Aeneas]] post [[Creusa]]m in [[matrimonium]] duxit. Amata facta est insana  post mortuum filiorum parvorum liberorum.

[[Aeneas]] cum comitibus suis ex [[Troia]] cremata profugus multa [[periculum|pericula]] passus ad [[litus]] [[Laurentum|Laurentinum]] appulit. Latinus, [[rex]] [[Latini|Latinorum]] eum hospitio excepit locumque in quo considerent designavit. Ac cum hoc sibi praedictum meminisset, fore ut peregrino filiam suam in matrimonium daret, Aeneae Laviniam promisit, qiamquam iam [[Turnus|Turno]], regi [[Rutuli|Rutulorum]], Lavinia sponsa erat,<ref>[[Livius|Liv.]] 1.1.</ref> et, Latino et Amata de nuptiis eius inter se rixantibus, taciturna lacrimis ruboreque respondit, quippe cum amore Turni capta esset.<ref>[[Vergilius|Verg.]] ''[[Aeneis|Aen.]]'' 12.64-70. Lyne 1983; Formiccola 2006; Todd 1980.</ref> Turnus autem ingenti comparata copia militum bellum Aeneae intulit, qui a [[Etruria|Tuscis]], hostibus Rutulorum, et [[Euander|Euandro]] [[Pallantium|Pallantino]], amico [[Anchises|Anchisae]] patris, auxilia petivit. Turnus creditur se esse amatorem Laviniae. Post varia proelia Aeneas Turnum trucidavit et, bello confecto, Laviniam in matrimonium duxit, urbemque condidit, quam [[Lavinium]] ex uxore nominavit. Deinde Lavinia Aenea iam mortuo filium peperit. Cum autem [[Ascanius|Ascanium]] privignum<ref>Apud Vergilium Ascanii mater [[Creusa]] erat. Cf. Edgeworth 2001.</ref> post Aeneam regnantem timeret, in recessu silvarum suum educavit filium. quem ideo [[Silvius|Silvium]] nominavit.<ref>[[Iohannes Boccacius|Boccaccio]]. ''De mulieribus claris'' 41.6.</ref> Qui quidem timor inanis fuisse videtur, nam Ascanius [[Alba Longa|Albae]] regnaturus novercae suae urbem patriam reliquit.

Lavinia quidem ne verbum quidem[[vocabulum]] in ''[[Aeneis|Aeneide]]'' facit. Minor persona in Aeneide. Partes quas agit minoris ponderis esse videntur, re vera autem ea quae fecit aut facere pepercit magnam vim habuerunt ad [[imperium Romanum]] formandam, nec non ad constituendam [[civilizatio|vitam]] [[Europa]]eam. Lavinia ipsa praesentia sua [[tempus futurum|res futuras]] ostendit, nam aliquando, dum iuxta patrem ad altaria astat, crines longi ingnem conceperunt. Quod populo magnum bellum portendere credebatur.<ref>''Aen.'' 7.71-80. Cf. Cantó Llorca 2016.</ref> Persona Lavinie per se virginem Romanam ostendit, quae se cognovit ideo exstitisse, ut fatis sua propria voluntate maioribus inserviret et prodesset.<ref>Tschiedel 1995; Bleisch 1996; Petrocheilos 2004; Felici 2010.</ref> Semel tantum [[animi motus|animi motum]] patefecit, nam cum id agebatur, utrum Turno, iuveni fervido, an Aeneae, viro iam senescenti alienaque lingua loquenti, nubere debeat, non iam lacrimas[[lacrima]]s tenere potuit nec ruborem fugare. [[Vox|Vocem]] demum dedit Laviniae [[Ursula K. Le Guin]], scriptrix [[CFACivitates Foederatae|Americana]], quae in ''[[Lavinia (mythistoria)|Lavinia]]'' [[mythistoria]] eam facit Vergilio loquentem eundemque paene vituperantem, quod sibi loquendi arbitrium abnueret.

* Bleisch, Pamela Rolanda (1996) On choosing a spouse —: Aeneid 7.378-84 and Callimachus' Epigram 1. ''American Journal of Philology'' 117: 453-472.