Quantum redactiones paginae "Lingua Latina ecclesiastica" differant

{{Latinitas|-21}}

'''Lingua Latina Ecclesiasticaecclesiastica''' est lingua Latina adhibita in [[Ecclesia Catholica Romana]]. In se, a [[Lingua Latina]] ab aliis exercita non differt, eadem utens grammatica, vocabulario, et cetera, sed nota fert contextus sui. Ecclesia usus est Latina lingua iam a saeculo fere tertio usque ad hodietempora hodierna, et ergo videtur mutationes ferre per cursus saeculorum. Latina tamen lingua, sive ecclesiastica, sive saecularis, exstat exempla continuitatis et stabilitatis. Latina Ecclesiastica generaliter loquitur [[Pronuntiatio Ecclesiastica|pronuntiatione ecclesiastica]], quae differt a [[Pronuntiatio Latina|pronuntiatione academica]].

==Ortus Ecclesiasticae Latinitatis ecclesiasticae ==

[[Novum Testamentum]] [[Lingua Graeca|graeceGraece]] scribiturscriptum est, et Graecam et [[Lingua Hebraica|Hebraicam]] linguas locuta est ecclesia primitiva per primum saeculum. Nonnulli tamen homines, [[Tertullianus]]; exempli gratia, aetatis classici Graecam non intellexerunt linguam, et ergo, iam a saeculo secundo, initialiterprimo in [[Africa]] Septentrionali, coeperunt latinam adhibere linguam in orationibus et colloquiis suis. Stylus huius Latinitatis portebat signum Latinae Provincialis Africanae, sed magis usus Graeci et Hebraici qui eum antecedebat in orationibus Christianis. Illo tempore, [[Biblia|Biblia Sacra]] vertebantur in "[[Vetus Latina|veterem Latinam]]" versionem, qui portabant multa formarum Hebraicarum exempla; exempli gratia, "Zelo zelatus sum pro Domino Deo exercitum."

==Latinitas Ecclesiasticaecclesiastica Classicaclassica==

Christiana fide religione imperii facta, Latinitas Ecclesiastica locum assumpsit inter praecipuos eventus [[cultura]]e Imperii Romani. Non tamen formas singulares abandonavit, cum expressiones haec formabant "registrum" singularem pro oratione et discursis sacris. Ergo, sonus huius Latinitatis, qui antequam forsitan imperfectum vocasset, ferebat sensum orationis et vitae Christianae. Caute distinguebatur a Latina religiosa pagana, utens, exempli gratia ''precibus'' in loco ''orationum, altare'' in loco ''arae,'' et aliis. Latina tamen Ecclesiastica huius aetatis nullum carebat a Latina classica optima, et auctores sicut [[Leo Magnus]], [[Augustinus|Aurelius Augustinus]], [[Ambrosius]], et alii Latinam vere pulcram scripserunt. Renovavit illo tempore [[Hieronymus|Sanctus Hieronymus]] translationem sacrarum scripturarum, scilicet [[Biblia Vulgata]] , servans tamen stricte conformitatem cum formis Hebraicis et Graecis, et cum vetere latina versione.

==Latinitas Ecclesiaeecclesiae Mediaevalismediaevalis==

Tempore medii aetatis, per orbem occidentalem, lingua Latina mutebatur in linguas hodiernas [[Linguae Romanicae|Romanicas]], et ergo nonnulli textus illius aetatis portant signum istius progressus. Perplures tamen auctores utebantur lingua Latina secundum regulas classicas, adhibentes stylum sui generis. Latina mediaevalis etiam repraesentat aetatem quae non confisa est in rhetoricam sicut antiqui, sed magis in logicam directam [[Scholastici|scholasticorum]]. Ergo Latina Ecclesiasticaecclesiastica mediaevalis, exempli gratia [[Thomas Aquinas|Sancti Thomae AquinatiAquinatis]] vel [[Isidorus Hispalensis|IsadoriiIsadori]] vel [[Sanctus Bonaventurus|Sancti Bonaventuri]], usa est constructionibus brevibus et claris, sine decorationibus oratoricisoratoriis. Latinitas huius aetatis notatur per usus amplius praepositionum, exempli gratia ''in illo tempore'' loco ''illo tempore,'' et mutationes sensuum aliorum verborum; exempli gratia ''iuxta Petrum Lombardum'' loco ''secundum Petrum Lombardum.''

==Latinitas Ecclesiasticaecclesiastica Postpost Mediaevalismedium aevum==

==Latinitas Ecclesiasticaecclesiastica Modernamoderna==

Ultimis in saeculis, lingua Latina evanuit a discursisdisputationibus academicis et diplomaticis, sed adhuc exercetur abin [[Ecclesia Catholica|Ecclesiaecclesia]] exercetur. Lingua erat praeceptionis theologicae usque secundum medium saeculi vigesimi, et etiam lingua liturgiae, symbolum dans unitatis ecclesiae, quae una lingua orabat. Annis tamen [[1960]], linguae vernaculares introductae suntvernaculae in liturgiam et praeceptionem, introductae sunt melius intelligendi causa. Latina adhuc est lingua prima liturgiae, et lingua decretorum ecclesiae. Cum lingua non sit res usus quotidiani, saepe accipit formas elevatas. Videtur in Latinitate [[Ioannes Paulus II|Ioannis Pauli II]] vel [[Benedictus XVI|Benedicti XVI]].