Ventus solaris praecipue ex [[proton]]ibus [[electroelectron]]nibusqueibusque et nucleis [[atomus|atomi]] [[helium|helii]] (''particulae alpha'') consistit. Solum parvae aliorum nucleorum atomi et atomorum electronice neutrorum vento solari sunt.
<br />
Hi venti ex spatiis exterioribus solis veniunt. In partibus inferioribus Solis copia relativa variarum atomorum post partum huius stellae mutata est (et nunc mutatur) fusione nucleari., Sedsed spatiapartes exterioria exteriores Solis cum inferioribus non miscentur. Ob eam rem ibi compositio materiae Solis illi nebulae primordiae aequalis est (73% [[hydrogenium|hydrogenii]], 25% [[Helium|helii]]). Investigatio igitur venti solaris etiam magni momenti est ut sciamus plus de compositione chemica et copiis relativis [[isotopus|isotoporum]] variorum elementorum illius nebulae vel nubis.
Prope [[Terra]]m, [[velocitas]] venti solaris ab 200 km/s ad 889 km/s variat, mediocriter 450 km/s. Circiter 800 kg/s [[materies|materiae]] a Sole perdita est in vento solari.
Quia ventus solaris [[plasma]] est, cum eo [[campus magneticus|campum magneticum]] solis fert. Usque ad distantiam circiter 160. 000. 000 km rotatio solis ventum solaris in formam helicis verrit trahendo lineas campi magnetici, sed post hanc distantiam ventus solaris sine impulsione solari addita exit. Effusiones energeticae insolite venti solaris propter [[Flamma solaris|flammas solares]] et alias tempestates solares possunt subicere [[siderale instrumentum exploratorium|sideralia instrumenta exploratoria]] et [[satelles artificiosus|satellites artificiosos]] ad dosim fortem [[radiatio]]nis. Particulae venti solaris, quae in [[campus magneticus Terrae|campo magnetico Terrae]] decepta sunt, colliguntur in [[zonae Van Allen|zonis ''Van Allen'']] et eaedem [[Aurora borealis|auroras borealem]] [[aurora australis|australemque]] possunt efficere, cum aëra terrae prope [[polus|polos]] impingunt. Alii planetae campis magneticis similibus campo Terrae ornati etiam auroras proprias habent.
Olim vapor solis ut vis similis vento solari imputus erat efficiens principalem orbem [[planeta]]rum. Secundum [[Plinius Maior|Plinium Maiorem]]:
Linea 19:
== Historia investigationis ==
Esse ventum solarem [[siderale instrumentum exploratorium]] sovieticum ''Luna 1'' anno [[1959]] et ''Mariner 2'' (America) anno [[1962]] (per transitum ad planetam [[Venus (planeta)|Venerem]]) experimento confirmaverunt. Vela in superficie [[Luna (satelles)|lunae]] metata sunt copias isotoporum [[Helium|Heliihelii]], [[Neon|nei]]is et [[Argon|argi]]is. Sideralia instrumenta (-ii n) speculatoria ''Pioneer 10/11'', ''Voyager 1/2'' et missio ''Ulysses'' ventum solarem extra orbitam Terrae investigaverunt. ''Helios 1/2'' et missiones ''Mariner'' et ''Pioneer'' ad Venerem et ''Vega'' russica facta de eo intra orbitam planetae nostri suppeditaverunt. ''IMP 1-8'', ''AIMP 1/2'', ''ACE'', '' ISEE 1-3'' sideraleque observatorium solare ''SOHO'' ventum illum circum Terram scrutata sunt. Missio ''Ulysses'' etiam res de vento solari extra planitiem eclipticam suppeditavit. Missio, ut referantur exempla Genesis, revenit in Terram anno 2004, sed rediens in aëra Terrae afflicta est per ruinam cum umbella descensoria non patesceret.
