Lingua Scythica
Lingua Scythica,[1] hodie desueta, ad familiam Indoeuropaeam pertinuit.
| Lingua Scythica | ||
|---|---|---|
| Taxinomia: | lingua Iranica boreorientalis e familia Indoeuropaea | |
| Status: | status archaicus huius seriei linguarum (vide et linguas Sarmatam, Alanam, Osseticam) | |
| Sigla: | 1 —, 2 ine, 3 xsc | |
| Usus | ||
| Aevum: | saecula fere VIII-IV a.C.n. | |
| Situs: | lingua Scythiae antiquae lingua fere ignota, ex inscriptionibus perpaucis et nominibus reconstituenda
| |
| Litterae: | ||
| Scriptura: | ||
.png) | ||
Linguam Scythicam eruditi gregi boreorientali linguarum Iranicarum attribuunt et inter saecula VIII-IV a.C.n. confiniunt, huius linguae testimoniis auctorum Graecorum necnon inscriptionum paucarum utentes; post hoc aevum in eodem dialectorum grege recognoscunt seriatim linguas Sarmatam, Alanam, Osseticamque hodiernam.
Notae
recensere- ↑ Conradus Gesnerus, Mithridates: de differentiis linguarum (1555) textus f. 67r; Athanasius Kircherus, Turris Babel, sive Archontologia (Amstelodami: Jansson-Waesberge, 1679) textus pp. 213-214