Styx

Vide etiam paginam discretivam: Styx (discretiva)

Styx (Graece Στύξ) in mythologia Graeca est flumen, ultimae mortalium terrae et Tartari, Ditis domus, limes. Manibus flumen transeundum est, ne in aeternum vagentur. Quare nummus in ore mortui ponitur, quem Charoni, portitori Stygio, dent. Styx in multis libris, sicut in Aeneide, Descriptione Graeciae, Odyssea, apparet.

Transitus Stygis a Gustavo Doré anno 1861 illustratus.

De iuramento et magica vi

Thetis filium in Stygiam undam immittit. Circa 1650.

Antiquis Graecis iuramentum per Stygis undam omnium maxime horrendum videbatur. Tum dii quoque a periurio abhorrebant. Quod memorare non praetermittit Here in Iliade cum coram Iove culpam a se in Posidonem reicere conatur

Eius unda proprietates magicas habere credebatur. Exempli gratia Thetis filium Achillem in Stygem immersit, immunis a vulneribus ut fieret. Talo tantum vulnerari poterat quia hac parte corporis mater eum retinuit nec aqua Stygia submersa erat.

Nympha

Nympha Styx est filia Oceani et Thetidis. Titan, Pallas, est eius maritus.

Fontes

• Ilias II.755, VIII.369, XIV.271-275, XV.37.
• Odyssea X.514.
• Ovidius, Metamorphoses I.139, 189, 737. II.101. III.76, 272, 290, 505, 695. IV.434-437 etc.
• Vergilius, Aeneis, III.215, IV.638 et 699, V.855, VI.134-439, VII.476 et 773, VIII.296, IX.104, XII.91.
  • Georgica I.243, III.551, IV.480 et 506.

Plura legere si cupis

• Jean Bollack, "Styx et serments", Revue des Études Grecques, 1958ː 1-35

Nexus externi

Vicimedia Communia plura habent quae ad Stygem spectant.