Mosarabes[1] (-um, m. pl), vel Mixtarabes,[2] vel Muzarabici,[3] (ex verbo Arabico musta`rab مستعرب 'ille qui simul arabus est'), est nomen datum Medio Aevo Hispanico gentibus duabus:

Exemplum architecturae Mosarabum
  • Christiani illi qui modo Mochametanorum vivebant: habitu, vestimentis, lingua et consuetidinibus.

Mosarabes quoque linguam propriam habebant, quae una ex linguis Romanicis erat, sed multa verba Arabica tenuit. Simile ob eos liturgia Hispanica Visigothorum preservata fuit.

Nexus interni

Notae recensere

  1. "Mosarabes pl., and with etymologizing perversion Mixtarabes" (Oxford English Dictionary, sub voce Mozarabic).
  2. Ibidem.
  3. Vide bibliographiam.

Bibliographia recensere

  • Kenneth Baxter Wolf, Christian Martyrs in Muslim Spain, ch 1 "Christians in Muslim Córdoba"
  • Thomas E. Burman, Religious polemic and the intellectual history of the Mozarabs, c. 1050-1200. Leiden 1994
  • P Chalmeta, "The Mozarabs", in Encyclopedia of Islam, 2nd edition, Leiden
  • Juan Gil (ed.), Corpus scriptorum Muzarabicorum, Madrid 1973
  • Mikel de Epalza, "Mozarabs: an emblematic Christian minority in Islamic al-Andalus", in Jayyusi (ed.) The legacy of Muslim Spain (1994), 148-170.
  • Hanna Kassis, "Arabic-speaking Christians in al-Andalus in an age of turmoil (fifth/eleventh century until A.H. 478/A.D. 1085)", in Al-Qantarah, vol. 15/1994, 401-450.
  • H D Miller & Hanna Kassis, "The Mozarabs", in Menocal, Scheindlin & Sells (eds.) The literature of al-Andalus, Cambridge (2000), 418-434.
  • Leopoldo Peñarroja Torrejón, Cristianos bajo el islam: los mozárabes hasta la reconquista de Valencia. Madrid, Credos, 1993