Leges imperii (Imperium Romanum Sacrum)
Leges imperii[1] fuerunt normae Imperii Romani Sacri a potestate legifera eiusdem edictae.
Rogationem legis ferre imprimis imperatori competit, sed etiam collegio principum electorum concessa erat rogatio. Rogatio imperatoris primo ad collegium electorum lata est, quorum sententia („relatio“ dicta) collegio principum dominorumque urbium imperialium ad „correctionem“ relata est. Consensu impetrato urbes imperiales assentire oportuit. Talis trium collegiorum sententia „consultum“ sive „suffragium imperii“ appellata est. Quae, ut fieret lex, ab imperatore „resolutione“ approbanda erat. Sententia approbata („conclusum imperii“) a imperatore „lex imperii“ promulgari potuit. Si imperator autem assensionem vetuit, conclusum imperii vi caruit, in imperatorem ergo ius vetandi absolutum competit.
Diu leges imperii ultima cuiusque dietae sessione nomine „recessus imperii“ publicatae sunt. Ultimus recessus eius modi anno 1654 Ratisbonae pronuntiatus est, qui nomine „Recessus Imperii Novissimus“[2] notus est.
Ab anno 1663 comitia imperii forma „deputationis imperii“ continuo Ratisbonae consilium habuerunt, quare Comitia perpetua dicta sunt.
Leges fundamentales recensere
Maximi momenti quaedam leges imperii fundamentales erant:
- Bulla Aurea (1356)
- De pace imperii publica, („Der ewige Landfriede“, 1495)
- Ordines iudiciorum: Ordo Iudicii Imperii (1555) et alii
- Decreta sive “instrumenta“ Pacis Westphalicae (1648)
- Pax Lunevillensis
- Recessus principalis deputationis imperii (1803)
Bibliographia recensere
- Hoffmann, Christian Gottfried: Dissertatio Juris Publici De Ratione Interpretandi Leges Imperii Romano-Germanici Publicas, Occas. Art. V. §. 50 & 56. Art. VIII. § 2. XVII. § 3 Pac. Osnabr. Lipsiae 1720
- Vox „Reichsgesetze“, in: Meyers Konversations-Lexikon, 1888, in interrete: [3]