La Belle et la Bête
La Belle et la Bête ('Formosa et Bestia') est fabula Francogallice a Gabriella Susanna Barbot de Villeneuve scripta atque ab Ioanna Maria Leprince de Beaumont in faciliorem sermonem rescripta. Iam Lucius Apuleius (in Metamorphosibus) et Ioannes Franciscus Straparola fabulas similes scripserant. In Metamorphosibus, Apuleius fabulam Amoris et Psychis narrat. Versio quam domina de Beaumont composuerat in linguam Anglicam anno 1757 versa est. Quamvis celeberrima haec sit, multae aliae variantes fabulae in Europa inveniuntur.
Summarium recensere
Recensio Ioannae de Beaumont recensere
Haec fabula pecuniosi mercatoris est, qui sex liberos habet, tris filios trisque filias. Duae earum vanae et iactantes sunt, minor autem modesta et benigna. Illa vocatur Bella (Formosa), erga pulchritudinem. Tres puellae petitores marito usque habent; dum autem maiores eos aspernanter abnuunt, namque eae patricio nubere volebant, Bella eis colloquitur ac affabiliter denegat. Fatum facit ut mercator fortunam et divitias perdat, ergo petitores omnes e conspectu abeunt, quia tantum pecuniae causa velle uxores ducere eas. Bella tamen propositiones recipere perrexit, sed illas abnuit. Aliquando nuntium salutis unius navis cum mercibus portum cepit. Duae filiae maiores suae gemmas et vestimenta petunt; Bella autem tantum rosam vult.
Reversus ad portum, mercator petitionem suae filiae minoris revocavit, quod castellum vastum visitare diremit. Statim ut unam rosam e pulchro et obscuro horto sumpsit, foeda fera eum deprehendit et in ergastulo clausit.
Mercator postremo filios suos et filias suas videre petivit, cui fera posse ire in videndo eas et eos rursus respondit, sed una illae oportet ut in eius loco. Et mercator dixit quod fuit cum redierit ad suos, qui post Bella offertur loco patris suis pro hilaritate sororum et anxietate patris senis. Bella patri suo dixit 'si ea non rosam petivisse sin autem nihil factum esse'.
Ibi tamen loci illa Fera patri libertatem concessit non reddendum exhortavit; et Bellam affabile cepit ad divites celas in habitandum castellum omnia vita sua. Deinde postea Fera formosae Bellae connubium postulavit, sed ea negando respondit, quia tantum in amicitia esset cum eo atque suam amicitiam dumtaxat haberet. Tres menses grati amoenique in castello fuerunt quod Fera Formosa summis comitatibus opplebat, et illa ad Feram cum amicitiae gestis respondebat. Aliquando Bella senem patrem aegrotissimum in speculo magico suo vidit, ac Ferae ad permittendum postremo videre rogavit; celator autem suus firme saeveque negavit cum crudelitate, sed paulo post Fera probavit condicione regressus illae post hebdomadem. Formosa grata promissionem fecit et ad Larem abiit. Inde sorores suae maeste viris plebeiis nuptae erant, ergo fraudem retinendi Bellae septem amplius dies illae fecint. Quando ea promissum recordaretur ut istud ruperat, puellula ad castellum deliberata reddiit atque Feram super herba iacentem et animam trahentem invenivit, quia tristissimus erat nam formosa puella eum prodiderat. Ea ante portentum quod extremam animam spirabat; et cum lacrimis eo oravit atque obsecravit ut non decessito nam is ab ea amabatur et ea uxorem suam esse volebat. Quando Fera haec verba audivit in pulcherrimo principe mutatus est, nam a praestigiatrice incantatus erat Feram transformandi quo nulla femina ei nupserat.
Pulchra et Princeps felices in castello cum Bellae pstre? fuerunt, dum sorores signis lapidis mutatae sunt, sed consientia in aspiciendo felicitatem suae sororis.
Recensio Gabriellae de Villaneuve recensere
Versio Gabriellae de Villaneuve est longior quam illá Ioannae de Beaumont. Quattuorcentis? pagellis? fere Villaneuve multa singula explicat quae a Beaumont omittitur.
Nexus interni
Nexus externi recensere
|
Vicimedia Communia plura habent quae ad hanc fabulam spectant. |