Charon (mythologia)

-3 (maximum dubium) Latinitas huius rei maxime dubia est. Corrige si potes. Vide {{latinitas}}.

Charon (-ontis, m.) in mythologia Graeca est portitor qui mortuos trans flumen Acherontem in inferis situm traicere solet.

Parentes eius sunt Erebus (deus tenebrarum primordiarum) et Nox (dea noctis). Fratres et sorores eius: Ker, Moros, Hypnos, Aether, Hemera, Thanatos, Hesperides, Momus, Eris, Moirae, Nemesis.

Officium Charontis erat mortuos recentes trans flumen Acherontem traicere, dummodo iter nummo solvere possent. Quam ob rem Graeci mortuos nummo (obulus appellato) sub linguam posito sepeliverunt. Illi sine tali nummo centum annos in ripa Acherontis exspectare debuerunt.

Quosdam trans flumen sine obulo traiecit, e.g. Heraclen, Aeneam, Theseum. Aeneas Charontem ramo aureo corrupit. Heracles autem portitorem sic terruit ut ille eum traiceret. Quamobrem Hades, deus Graecus, eum punivit unum annum Charontis catenas iniciens.

Sunt qui dicunt flumen esse Styx, non Acheron, probabiliter ob mentionem huius a Vergilio factam (cf. Aeneidos, liber 6, versus 299). Sed plerique auctores, inter eos Pausanius et Dante, id negant.

Descriptio praeclarissima Charontis Vergilius libro sexto operis Aeneidos:

Portitor has horrendus aquas et flumina servat

terribili squalore Charon, cui plurima mento

canities inculta iacet; stant lumina flamma,

sordidus ex umeris nodo dependet amictus.

Ipse ratem conto subigit, velisque ministrat,

et ferruginea subvectat corpora cymba,

iam senior, sed cruda deo viridisque senectus.

Verba quae insequuntur vicificanda sunt ut rationibus qualitatis et Latinitatis propositis obtemperent. Quaesumus ut paginam emendes.

Charon est filius Erebi qui deus diei sit et Nyx quae dea noctis. Charon fabolosus deus est ergo tempora vera de sua vita incognita sunt. Cum homines moriuntur, Hermes animas in tartarum ad Sygiam portant. Litoris adventis, hominess Charontem qui portitor mortuorum vidunt. Charon terrificssimus est propter incultum sordidumque. Grisea ocula sua in animos exspectantes mortuorum ad tartarum flumen transire percutunt. Tum, animis pecuniam Charonti dare oportet ut Charon eos trans flumen portet. Cum Aeneas et Sybil in Aeneid tartarum ingrediantur, Charon eoas multis contumeliis salutat. Inquit, “Quisquis es, armatus qui nostra ad flumina tendis,/ fare age, quid venias, iam instinc et comprime gressum...corpora viva nefas Stygia vectare carina” (6.388-9.91). Charontem mortalibus dicere non solere et eis inimicior esse notus est. Contumeliis acceptis, Aeneas et Sybil aes pendunt et Charon eos trans flumen portat. Cum Charon timendus sit, simul admirandus nobis est. Omnes eum diligere aut admirari debere cogito. Vita Charontis vitam post morten fore persuadet. Charon homines adiuvat ut ultimum locum culescendum preveniant. In mythos Graeci, is simul angelus mortis est. Etiam hodie populi Graeci eum symbolum esse putant et pecuniam in ore mortuorum ponunt.

Nexus interni

Nexus externi recensere

Vicimedia Communia plura habent quae ad Charontem spectant.

Aeneis, liber sextus
Project Gutenberg, Publi Vergili Maronis Aeneidos
Imagines Charontis, in Musaeo Iconographico Warburgiano