Acustica architectonica

-3 (maximum dubium) Latinitas huius rei maxime dubia est. Corrige si potes. Vide {{latinitas}}.

Acustica architectonica ramulus acusticae est ad architecturam applicatus, quae de studio inspectionis sonitus tractat, tam in locis apertis quam in spatiis clausis. Haec spatia aedificia aut fundationes esse possunt quae acusticam secretionem quaerunt.

"Symphony Hall" in Birminghamia exemplum acusticae architectonicae est.

Acustica architectonica in antiquitate

Scripta antiquissima de acustica architectonica cognita sunt saeculo primo ante Christum natum, praesertim anno vicesimo quinto et ab Marcus Vitruvius Pollio, munitore architecto scriptoreque romano in libro suo De architectura composita sunt. Variae adumbrationes in his scriptis acusticae antiqui templi romani describuntur. Verbi gratia, vasis ex aere sonitibus liquidis utabantur quae pro resonatoribus fungebantur. Quamquam cadi in aliam diversas exemplar directionem sonum dirigere serviebant, tamen non illud firmabant.

In postica aetatibus, alti fornices Christianorum templorum multam acusticam quaestionem erant. Rem similem tegumini, Tornavoce appellatus, super pulpitum collocabantur, ut hanc difficultatem solvaret. Haec res sonum vocis praedicatoris perderetur fornicum causa vitabat. Solutiones notabilissimas obtinerentur.

Usque nonadecimun saeculum acustica adumbriato solum practica erat. Praecipue dispositionem aularum existentis imitari in quam musica bene sonabat constitit. In aliquas occasiones, proper superticiosos uses faaciebatur. Exempli gratia: aeris fila in alti loci templa et auditoria locabantur.

Acustica in apertos locos

Imago theatri graeci.

In apertos locos praevalens res diffusio soni est. Undae soni in tria dimensiones propagantur et suae frontes undae sphaerae circumductae sunt quae de fonte perturbationis in totam directiones emittet. Acustica hunc effectum consideraverit, praecipue facutates suas prodesse conandum, hoc modo soni ad ubi spectatores sunt dirigere.

Graeci in operibus dramaticis et actionibus musicalis cogitando theatros suos aedificaverunt. Sua singularitas in sub divo spatias (apertos locos) facta sunt est et sic gradus, ubi spectatores erant, tanquam res repercussionis serviebant. Ita reperssus sonus firmabat directum sonum. Aliquae graeca theatra capacitatem quindecim milliae personae habebant per causa acusticam.

Romani similem methodum usus sunt, quamquam parietes graduum non recti sed curvi erant. Sic minum quantitatem soni perdebatur et ille eodem direbatur. Tanta fora romana non erant quanta Romani similem methodum usus sunt, quamquam parietes graduum non recti sed curvi erant. Sic minum quantitatem soni perdebatur et ille eodem direbatur. Tanta theatra graeca. Capacitatem maxima fora romana quinque milliae personae habebat. Haec praecipue accidebat senatoribus orchestram reservandum causa.

Acustica in clausas spatias

In clausas spatias praevalens res respercussum soni est. Vulgus directum et resperssum sonum accipit. Haec quaestionem repraesentat quoniam, si undae diversum statum habent, abrogationes et aliquando inopiam soni producere possunt. Etiam praeparando spatium secretionem externi soni considerandus est. Optimam qualitatem intus repercussionem minuendo materiebus absorbens consequtor.

Nexus interni

• Acustica
• Theatrum operaticum
• Sonus (physica)

Bibliographia

• Ermann, Michael. Architectural Acoustics Illustrated. Hoboken, NJ: John Wiley & Sons, 2015.
• Jaramillo, Ana M., et Chris Steel. Architectural Acoustics. Abingdon: Routledge, 2015.
• Long, Marshall. Architectural Acoustics. 2a editio. Waltham, MA: Academic Press, 2014.

Nexus externi

Vicimedia Communia plura habent quae ad acusticam architectonicam spectant.