|
'''Marcus Cornelius Fronto''' aestans [[rhetor]] Romanus erat, qui secundus Ciceroni soli esse aestimabatur. Fronto anno nonagesimo quinto post Christum natum natus est, Cirtae, in Numidia. In adulescentia Romam[[Roma]]m migravit, et indifferens de Africano genere fuisse videtur, recusans cum aliis Africanis[[Africa]]nis consociare. Fronto septuaginta et unum annos praeter propter vixit, et anno centesimo sexagesimo sexto post Christum natum mortuus est, probabiliter Romae, sed locus ipse ignotus est. Eius genus ignotum est: se “Libycum nomadum Libycorum<ref>Ad M. Caesarem 2. 3. 5; cf. A. R. Birley, The African Emperor (London: Batsford, 1999), 43.</ref>” vocavit, sed eius nomen “Cornelius” valde Romanus est. Ergo, verisimilis est ab Romano genere natus esse, sed maiores Africanos habuisse. Eruditus Romae et Carthagine, Fronto ab imperatore Antonine Pio conduxitur causa instituendi Marci Aurelii et Lucii Veri, eius adoptatos filios. In senectute, Fronto longe morbo podagrae, genere arthritidis, quo magnum tempus sumere cubans in lecto coactus est, conflictus est. Putatur eum mortuus esse ob morbum Antoninum, quem ad Romam post bellum Parthicum venit, etsi non confirmatum est. Ante inventum eiorum litterarum, maior pars cognitionis de Frontone ex scriptis aliorum scriptorum, potissimum ex Noctibus Atticis Auli Gellii, notus est. Tamen, Fronto, in Noctibus Atticis, dicere sententias Gellii, potius quam sententias suas, videtur. Ergo, Noctes Atticae probabiliter non optimus fons rerum de Frontone est. Fronto consulatum suffectum anno centesimo quadragesimo tertio post Christum natum gessit.
Marcus Cornelius Fronto praeclarissimus rhetor erat. Fama Frontonis similis Ciceroni, Catoni, et aliis erat. In libro Fronto et Roma Antonina, auctor Edward Champlin, narrans curriculum Frontonis scribit,
“Fronto ab hominibus aequaevis, cum gravi Marco [Aurelio] principe, et ab sequentibus
|
