Quantum redactiones paginae "Lingua Latina ecclesiastica" differant
Content deleted Content added
mNo edit summary |
mNo edit summary |
||
Linea 6:
==Latinitas Ecclesiastica Classica==
Christiana fide religione imperii facta, Latinitas Ecclesiastica locum assumpsit inter praecipuos eventos [[cultura]]e Imperii Romani. Non tamen formas singulares abandonavit, cum expressiones haec formabant "registrum" singularem pro oratione et discursis sacris. Ergo, sonus huius Latinitatis, qui antequam forsitan imperfectum vocasset, ferebat sensum orationis et vitae Christianae. Caute distinguebatur a Latina religiosa pagana, utens, exempli gratia ''precibus'' in loco ''orationum, altare'' in loco ''arae,'' et aliis. Latina tamen Ecclesiastica huius aetatis nullum carebat a Latina classica optima, et auctores sicut [[Leo Magnus]], [[Augustinus|Aurelius Augustinus]], [[Ambrosius]], et alii Latinam vere pulcram scripserunt. Renovavit illo tempore [[Hieronymus|Sanctus Hieronymus]] translationem sacrarum scripturarum, [[Biblia Vulgata]] formans, mantenes
==Latinitas Ecclesiae
Tempore medii aetatis, per orbem occidentalem, lingua Latina est mutata in linguas hodiernas, et ergo nonnulli textus illius aetatis portant signum istius progressi. Multi tamen auctores utebantur lingua Latina secundum regulas classicas, adhibentes stylum sui generis. Latina
==Latinitas Ecclesiastica Post
Saeculo decimo quinto, multi homines desiderebant invenire et studiare res antiquorum, in [[ars|artibus]], [[architectura]], et [[cultura]], et pro omnibus his, opportebant linguas Latinam, Graecam, et hebraicam scire. Ergo magni momentis fuit scire et adhibere latinam classicam, et Latinitas Ecclesiastica huius aetatis utitur terminis et constructionis ornatis, saepe cum referentiis classicis. Si legitur [[Aeneas Silvii Picolomini]] (Pius II) vel [[Desiderius Erasmus]], videtur Latinitas nimis elevata. Etiam eo tempore vocabularium classicum adhibetur, e.g. ''templum'' loco ''ecclesiae'' vel ''divus'' loco ''sanctus.''
|