Quantum redactiones paginae "Lingua Latina ecclesiastica" differant

'''Lingua Latina Ecclesiastica''' est lingua Latina adhibita ab [[Ecclesia Catholica Romana]]. In se, non differt a [[Lingua Latina]] ab aliis exercita non differt, eadem utens grammatica, vocabulario, et cetera, sed nota fert contextus sui. Ecclesia usus est Latina lingua iam a saeculo fere tertia usque ad hodie, et ergo videtur mutationes ferre per cursus saeculorum. Latina tamen lingua, sive ecclesiastica, sive saecularis, exstat exempla continuitatis et stabilitatis. Latina Ecclesiastica generaliter loquitur [[Pronuntiatio Ecclesiastica|pronuntiatione ecclesiastica]], quae differt a [[Pronuntiatio Latina|pronuntiatione academica]].

Christiana fide religione imperii facta, Latinitas Ecclesiastica locum assumpsit inter praecipuos eventos culturae[[cultura]]e Imperii Romani. Non tamen formas singulares abandonavit, cum expressiones haec formabant "registrum" singularem pro oratione et discursis sacris. Ergo, sonus huius Latinitatis, qui antequam forsitan imperfectum vocasset, ferebat sensum orationis et vitae Christianae. Caute distinguebatur a Latina religiosa pagana, utens, exempli gratia ''precibus'' in loco ''orationum, altare'' in loco ''arae,'' et aliis. Latina tamen Ecclesiastica huius aetatis nullum carebat a Latina classica optima, et auctores sicut [[Leo Magnus]], [[Augustinus|Aurelius Augustinus]], [[Ambrosius]], et alii Latinam vere pulcram scripserunt. Renovavit illo tempore [[Hieronymus|Sanctus Hieronymus]] translationem sacrarum scripturarum, [[Biblia Vulgata]] formans, mantenes {???} tamen stricte unitatem cum formis Hebraicis et Graecis, et cum vetere latina versione.

Saeculo decimo quinto, multi homines desiderebant invenire et studiare res antiquorum, in [[ars|artibus]], [[architectura]], et [[cultura]], et pro omnibus his, opportebant linguas Latinam, Graecam, et hebraicam scire. Ergo magni momentis fuit scire et adhibere latinam classicam, et Latinitas Ecclesiastica huius aetatis utitur terminis et constructionis ornatis, saepe cum referentiis classicis. Si legitur [[Aeneas Silvii Picolomini]] (Pius II) vel [[Desiderius Erasmus]], videtur Latinitas nimis elevata. Etiam eo tempore vocabularium classicum adhibetur, e.g. ''templum'' loco ''ecclesiae'' vel ''divus'' loco ''sanctus.''