Quantum redactiones paginae "Theorema Ultimum Fermatianum" differant

[[Fasciculus:Capitole Toulouse - Salle des Illustres - Fermat et sa muse - Théophile Barrau 1898.jpg|thumb|Petrus de Fermat.]]

[[Fasciculus:Andrew Wiles, Boston 1995.JPG|thumb|Andreas Wiles de theoremate anno [[1995]] [[Bostonia]]e loquitur.]]

[[Fasciculus:Diophantus-II-8-Fermat.jpg|thumb|Liber Diophanti cum notatione illius Fermat.]]

'''Theorema Ultimum Fermatianum''' est [[theorema]] vel [[coniectura]] [[theoria numerorum|theoriae numerorum]]., Dicitur scripsissequae [[Petrus de Fermat]] anno [[1637]] in margine editionis [[Diophantus|Diophanti]] anno [[1637]] scripsisse dicitur:

:''[[Cubus|Cubum]] autem in duos cubos, aut quadrato-quadratum in duos quadrato-quadratos, et generaliter nullam in infinitum ultra quadratum potestatem in duos eiusdem nominis fas est dividere cuius rei demonstrationem mirabilem sane detexi. Hanc marginis exiguitas non caperet.''

Hoc theorema est denique anno [[1995]] ab [[Andreas Wiles|Andrea Wiles]] [[mathematica|mathematico]] [[Britanniarum Regnum|Britannico]] [[Demonstratiodemonstratio mathematica|demonstratum]],<ref>Demonstratio in periodico ''Annals of Mathematics'' apparuit: Wiles 1995.</ref> 358 [[annus|annis]] post annum quo coniectatum erat.

Fermat dicit se [[demonstratio mathematica|demonstrationem]] habere, sed paene numquam demonstrationes [[theorema]]ta edidit.<ref>Edwards, p. 1.</ref>

Fortasse illam "demonstrationem" mox repudiavit; nescimus, quid fuerit. Demonstravit autem duos casus disertos, ubi ''n = 3'' et ''n = 4.''<ref>Edwards, p. 2-3.</ref>

[[Leonhardus Euler]] [[saeculum 18|saeculo XVIIIduodevicensimo]] quoque casus ''n = 3'' demonstrationem praebuit. Quamquam falsa fuit, corrigi potest, argumentis utens quae Euler sciebat.<ref>Edwards, p. 39.</ref>

Possumus duos casus theorematis nominare. Primus Casus: ''n'' non metitur ullum numerum ''x, y, z.'' Secundus Casus: ''n'' unum numerum metitur, alios non metitur. Nam hoc lemma habemus: sit ''n'' numerus primus impar, ut ''2n + 1'' sit primus; tunc <math>x^n + y^n = z^n</math> implicat ''n'' metiri unum ex ''x, y, z'' numeris (unum tantum, non duos).

Demonstratio illius Wiles est perdifficilis.<ref>"The proof of Wiles' theorem is extermelyextremely intricate and draws on tools from many areas of mathematics," Cornell, Silverman, Stevens, p. xix.</ref>

<div class="references-small"><references/></div>

* Cornell, Gary, Joseph H. Silverman, et Glenn Stevens. [[1997]]. ''Modular Forms and Fermat's Last Theorem.'' Novi Eboraci: Springer, 1997. ISBN 0-387-94609-8.

* Edwards, Harold M. [[1977]]. ''Fermat's Last Theorem: A Genetic Introduction to Algebraic Number Theory.'' Novi Eboraci: Springer, 1977. ISBN 0-387-90230-9.

* Mozzochi, C. J. [[2000]]. ''The Fermat Diary.'' Providentiae: American Mathematical Society, 2000. ISBN 0-8218-2670-0.

* Van der Poorten, Alf. [[1996]]. ''Notes on Fermat's Last Theorem.'' Canadian Mathematical Society series of monographs and advanced texts. Novi Eboraci: John Wiley and Sons, 1996. ISBN 0-471-06261-8.

* Wiles, Andrew. [[1995]]. "Modular Elliptic Curves and Fermat's Last Theorem." ''Annals of Mathematics'' 141: (1995), 443-551443–551.