|
Fuit filius Ionae Ioannis filii ex uxore Ingibiorga Lofti filia. Testimonio suo Arngrimus octo annos natus [[Hola|Holis]] in domum familiamque consobrini [[Gudbrandus Thorlacius|Gudbrandi Thorlacii]], tum Holensis episcopi, adscitus est<ref>Arngrímur Jónsson: ''Ἀποτριβὴ'' ''virulentae et atrocis calumniae.'' — J. Moses, Hamburgi 1622, pag. 27.</ref>, ubi posthac adulescens in Lyceo Holano ampla fruebatur eruditione.
Anno 1598 Solveigam Gunnari filiam (~1570–1627) in matrimonium duxit, ex qua liberos quattuor sustulit, sed tres modo ad aetatem pervenerunt: Helga (1599–1646), Gunnarus (~1600–1642), Ionas (~1610–1658). Mortua Solveiga coniuge ad secundas transiit nuptias anno 1628, Sigridam ducens, filiam Biorni Gamalielis filii, patruelis Gudbrandi Thorlacii. Septem e novem liberorum ex secundo isto coniugio susceptorum superstites esse traditurtraduntur: Thorchellus (1629–1677), Solveiga (~1630–1703), Ingibiorga (~1630–?), Thorlacus (1631–1673), Biarnius (1638–1690), Gudbrandus (1639–1719), Hilda (1643–1725)<ref>Jón Halldórsson: ''Um séra Arngrím Jónsson officialis.'' — Hannes Þorsteinsson (edidit): ''Biskupasögur Jóns prófasts Haldórssonar í Hítardal''. II., Hólabiskupar 1551−1798. Prentsmiðjan Gutenberg, Reykiavicae 1915, pag. 75–79.</ref><ref>Finnur Jónsson: ''De Arngrimo Jonæ.'' — ''Finni Johannæi Historia Ecclesiastica Islandiæ. Tomus III.'' Gerhard Giese Salicath, Hafniae 1775, pag. 443–449.</ref>.
Septem decem annos natus in [[Universitas Hafniensis|Academia Hafniensi]] receptus est ibique quadriennium Musis militavit, quo exacto, in patriam reversus, anno 1589 Lyceo Holano rector praepositus est. Eodem anno sacris initiatus esse ac [[Capellanus|capellani cathedralis]] seu coadiutoris episcopi munus suscepisse videtur; ferunt eum rectoris officio inusque ad annum 1595 velaut 1598 functum esse. At tamen inde ab anno 1596 usque ad annum 1628 Arngrimum [[Vicarius generalis|vicarium episcopalis]] fuisse et [[Episcopatus (discretiva)|dioecesin]] Holensem tantisper administrasse constat, dum Gudbrandus Thorlacius, correptaaccepta [[apoplexia]] diutius aegrotatione laborans, anno 1627 fatis concessit. Sacerdos etiam in [[paroecia]] Melstadensi factus est, quo loco sedem ac domilicium constituit.
Non solum fuit episcopi coadiutor familiarissimus, sed etiam [[Iuris consultus|causarum actor]] fidelissimus in gravibus illius causis, quapropter anno 1592 per [[Hamburgum]] et [[Rostochium]] [[Hafnia|Hafniam]] profectus est, ut litem Gudbrandi ad iudicium regium deferret. Moratus est Hafniae usque in annum 1593. Amicitiis in itinere iunctis, imprimis cum [[Georgius Dedekenius|Georgio Dedekenio]], [[David Chytraeus|Davide Chytraeo]], [[Philippus Nicolai|Philippo Nicolai]] et aliisaliisque, haec peregrinatio (atque altera in [[Dania|Daniam]] anno 1602) magni momenti fuit.
Libris Latine conscriptis extraneorum virorum doctorum animos ad [[Islandia|Islandiam]] mediaevalem et illiuseius historiam priscamque litteraturam flexit, quareita ut parens [[Renascentia litterarum|aetatis renatarum litterarum]] Islandicarum haberi possetpossit. Ab ipso [[Christianus IV (rex Daniae)|Christiano IV]] Daniae rege in mandatis habuit, ut antiquos [[Codex|membraneos codices]] conquireret, eorum quosdam in Latinum sermonem verteret eosque Hafniam mitteret, laboris mercedem accipiens annuos canones nobilis praedii Hallbjarnareyri.
Erat epistularum commercium inter Arngrimum et nonnullos viros doctos sui temporis, exempli gratia [[Olaus Wormius|Olaum Wormium]], [[Stephanus Stephanius|Stephanum Stephanium]] et praefatumsupra dictum Davidem Chytraeum.
Flos primus industriae litterarum eius erat liber ille Hafniae anno 1593 editus ac ''[[Brevis commentarius de Islandia|Brevis Commentarius de Islandia]]'' inscriptus, quo aequaliumquasdam de Islandia opiniones corrigere et emendare conatus est. Arngrimus enim ad studium laboremque incitatus erat carmine Saxonico ''[[iarchive:bub_gb_w1QvAAAAYAAJ|Van Yßlandt]],'' id est ''De Islandia,'' in [[Lingua Saxonica|dialecto Hamburgensi]] videlicet a quodam Gories Peerse composito, qui Islandorum vitam, mores, consuetudines permultis in locis laceravisset. Carmen ipsum cum neglegendum ac iure nullo respectu dignum esset, tamen Dithmarus quidam Blefkenius his versibus inniti visus est infamoso suo libello, cui index est ''[https://books.google.de/books?id=Kc1AAAAAcAAJ&printsec=frontcover&dq=blefken+islandia&hl=de&sa=X&ved=0ahUKEwiy9N7h67fYAhWCLVAKHcqUAPgQ6AEIJzAA#v=onepage&q=blefken%20islandia&f=false Islandia] sive populorum et mirabilium, quae in ea insula reperiuntur, accuratior descriptio; cui de Gronlandia sub finem quaedam adiecta'' ([[Lugdunum Batavorum|Lugduni Batavorum]] 1607)<ref>Viktor Hantzsch: ''Blefken, Dithmar.'' — ''Allgemeine Deutsche Biographie'' (ADB). Tomus 47, Duncker & Humblot, Lipsiae 1903, pag. 17–19. </ref>. Libellus iste Blefkenii, celeriter a litteratorum publico perceptus, in [[Lingua Batava|linguam Batavicam]] (1608), [[Lingua Theodisca|Theodiscam]] (1613), ex parte in [[Lingua Francogallica|Francogallicam]] (1644) conversus et usque in sequens saeculum compluribus editionibus divulgatus est. Qua de causa Arngrimus in istum libellum defensionem scripsit polemicam, cui titulum fecit ''[https://books.google.de/books?id=O75BAAAAcAAJ&printsec=frontcover&dq=anatome+blefkenianae&hl=de&sa=X&ved=0ahUKEwjr1o247LfYAhUCb1AKHc8gBPEQ6AEIRTAE#v=onepage&q=anatome%20blefkenianae&f=false Anatomes Blefkenianae]'', et alteram, cum descriptiones Blefkenii etiam aliis scriptoribus velut [[David Fabricius|Davidi Fabricio]] fundamento essent, ''Epistolam pro patria defensoriam'' inscriptam.
Videtur ex Arngrimi palmario, titulum habente ''[https://books.google.de/books?id=OL5BAAAAcAAJ&printsec=frontcover&dq=crymogaea&hl=de&sa=X&ved=0ahUKEwiY28qc7LfYAhXLYVAKHQMJDfEQ6AEIKTAA#v=onepage&q=crymogaea&f=false Crymogaeae]'' (Graece ''Frigidae'' seu ''Glacialis terrae''), quod peritior erat in historiam exponendam quam in geographiam naturamvevel naturam describendam. Mentionem de vitae Islandorum condicionibus facit modo praeteriens, sed linguam, litteraturamlitteras, civitatem Islandiae ab inventione insulae usque ad [[Saeculum 17|saeculum XVII]] satis superque tractat. Contendit quoque linguam Islandicam sui temporis esse [[Lingua Nordica antiqua|antiquam linguam terrarum septentrionalium]], eandem scilicet linguam, quae in monumentis [[Runae|Runicis]] reperiri possit ac [[Lingua Gothica|Gothicae linguae]] cognata sit; ceteroqui eam et Latinae et Graecae linguis aequat poscitque, ut pura sustineri debeat. Opinio Arngrimo confirmabatur, cum Islandi Hafniae studentes mediaevalia manuscripta perfacile legere potuissent. Ista opinio ineunte [[Saeculum 19|saeculo XIX]] denuo a [[Rasmus Christianus Rask|Rasmo Christiano Rask]] confirmata est. Arngrimus quidem ''Vetus Pactum,'' quod Islandice ''[https://is.wikisource.org/wiki/Gamli_sáttmáli Gamli sáttmáli]'' dicitur, amissionem quidem libertatis appellavit, nequedum de restitutione liberae rei publicae Islandiae cogitavit. Immo, reges Daniae et Norvegiae multis verbis laudavit propter eorum curam tutelamque subditorum Islandicorum<ref>Gunnar Karlsson: ''Den islandske renæssance''. — Annette Lassen (edidit): ''Det norrøne og det nationale.'' Háskóli Íslands, Reykiavicae 2006, pag. 29–40, 31–33.</ref>.
''Specimen Islandiae historicum'' liber ultimus Arngrimi fuit, in; quo occupationem insulae (Islandice ''landnám'') describit negatque Islandiam esse [[Thule|Thulen]]. Aliquot annos ante composuerat scriptum magis privatum seu biographicum, ''Apotribe virulentae et atrocis calumniae'' inscriptum.
Constat eum poematis Latinis ac Islandicis expertum esse. Praeterea scripta quaedam forensia in [[Sermo patrius|patrio]] atque alia opuscula in Latino sermone composuit.
|
