Quantum redactiones paginae "Franciscus Renatus Castribrientii" differant
Content deleted Content added
m +Cat |
No edit summary |
||
Linea 3:
'''Franciscus Renatus, vicecomes Castribrientii'''<ref>Jean-Marie Pardessus, Edouard René Lefebvre de Laboulaye, ''Table chronologique des diplômes: années 1271-1302'', 1868, Lutetiae, Imprimerie Impériale, T. VII, p. 173. [http://books.google.com.br/books?id=fXhaAAAAYAAJ&pg=PA585&lpg=PA585&dq=dominus+Castribrientii&source=bl&ots=BzT6Mm3hfe&sig=ACGObiadC5o3b7bDeMTvEGToFG8&hl=pt-BR&sa=X&ei=geAdT5C_DYSA2wXKhJigCw&sqi=2&ved=0CCYQ6AEwAQ#v=onepage&q=dominus%20Castribrientii&f=false] [[Libri Googles]] {{Ling|Francogallice}}</ref> (Francogallice: ''Chateaubriand'', natus [[4 Septembris]] [[1768]] et mortuus [[4 Iulii]] [[1848]]) fuit [[politicus|vir publicus]], [[legatus (civilitas)|nuntius]] et [[scriptor]] [[Francia|Francicus]] more [[Romanticismus|Romanticismo]]. Anno [[1811]] Castribrientii in [[Academia Francica|Academiam Francicam]] cooptatus est.
==Via==
Nobili genere natus scholas [[dola Britonum|Dolae Britonum]], [[dinnanum|Dinnani]] et [[condate Redonum|Condati Redonum]] frequentavit et aut [[classis (nautica)|militem classicum]] aut clericum fieri vellet. Denique cohortem Navarrae intravit. Patre anno 1786 mortuo [[Lutetia]]m iit ubi eum noscebant [[Evaristus de Parny]], [[Petrus Ludovicus Ginguené]], Le Brun, [[Nicolaus Chamfort]] et [[cogitatio libera|cogitationem liberam]] fovebat. Anno 1791 in [[america septentrionalis|Americam Septentrionalem]] navigavit ubi menses quinque manebat. Reversus in matrimonium duxit mulierem divitem et [[Theudonevilla]]e in exercitu emigratorio vulneratus est. Anno 1793 [[Londinium]] fugit ubi inops vitam degebat et opus »Essai sur les révolutions, etc.« (Londinii 1797) pactum est. Quod opus mixtura est praeiudiciorum, dubitationis religionis, philosophiae [[ioannes Iacobus Russavius|Russaviensis]]. Postquam anno 1798 de morte matris certior factus esset, ad [[religio christiana|christianismum]] positivum allatus est. Quo animo exaravit opus »Génie du christianisme« (1802), religionis Christianae apologiam splendidissimam quae neque historica neque dogmatica sed poetica atque aesthetica est. Nihilominus a theologis quoque impetus multiplex in eum facti sunt et [[Ecclesia Catholica Romana]] opus in [[index librorum prohibitorum|Indice librorum prohibitorum]] posuit. Unum annum ante in periodico »Mercure de France« historiunculam »Atala« verbis luxuriosis omnes captantibus vulgavit, ubi bella Americae natura cum christiana sobrietate ieiunosa iungitur.
Effectum similem habuit »René, ou les effets des passions«, episodus quaedam, quam Chateaubriand anno 1807 ex opere integro abscidit, genus Vertherii christiani quasi cum [[Georgius dominus de Byron|Georgii Byron]] dolie mundana et voluptate [[faustus|Fausti]]. Agitur, ut patet, de [[Franciscus Renatus Castribrientii|Francisci Renati Castribrientii]] ipsius vita. Finem operis »René« fecerunt verba »Les Natchez«, anno 1825 impressa. Cum Castribrientii anno 1800 in Franciam reveniret, [[consulatus (Francia)|Consulatui]] se adiunxit et anno 1803 [[Roma]]m legatus iit. Sed mox eum harum rerum taeduit et caedes ducis de Enghien anno 1804 commissa occasio se praebuit, ut demissionem postularet. Anno 1806 ad iter orientale se paravit: Graeciam, [[Palaestina]]m, Africam et Hispaniam visitavit. Inde scripsit religiosum epos in prosa »Les Martyrs« (1809; labores hos iam anno 1802 ceperat) necnon »Itinéraire de Paris à Jérusalem« (1811) cum topographicis descriptionibus. Ambo opera magna et genere perfecto esse constat. Anno 1811 in Academiam Franciam cooptatus est pro [[Maria Iosephus Chénier|Maria Iosepho Chénier]], homine seditioso et criticissimo. Quoniam dignae laudes de praedecessore habere noluit, [[Napoleo I (imperator Franciae)|Napoleo Bonaparte]] ipse orationi accusatoriae vetuit. Hinc Castribrientii imperatori se opponebat et in tota Francia illustris fiebat. Odium maxime sentiebatur in libello criminoso »De Buonaparte, des Bourbons etc.«, qui post Napoleonis eversionem anno 1814 editus est et, secundum opinionem [[Ludovicus XVIII|Ludovici XVIII]], arma commina velut legio habuit. [[Centum Napoleonis dies|Centum Napoleonis diebus]] tamen minister creatus est et postea senator Franciae. Dicitur is homo magis monarchiae fautor fuisse quam rex ipse. De hoc testimonium perhibent scripta »Réflexions politiques« (1814) et »De la monarchie selon la charte« (1816). Insolentia autem eius regem indignabundum fecit antequam reconciliatio celebraretur in opere »Mémoires, lettres et pièces authentiques touchant la vie et la mort du duc de Berri« (1820).
Anno 1820 [[berolinum|Berolini]] nuntius diplomaticus factus est, postea minister et legatus Londiniensis, plenipotentiarius in Congressu [[verona|Veronensi]] et die 28 Decembris 1822 minister rerum externarum. Eo munere autem bella [[Hispania|Hispanicam]] excitavit, quam expeditionem infelix Hispania usque sufferre debuit. Sed eius superbia effecit ut, cum homine politico [[Ioannes Baptista de Villèle|Ioanne Baptista de Villèle]] rixaretur. Demissus oppositionem liberalem intravit et diurnariis auxiliantibus institutiones de Villèle omnes concidi voluit.
In periodico praetitulato »Journal des Débats« tractationes valde volubiles de libertate instrumentis communicationis socialis danda, contra censuram et de [[Graecia]] restauranda (»Note sur la Grèce«) scripsit. Minister liberalis [[Ioannes Baptista Gay de Martignac]] eum anno 1828 legatum Romanum instituit, quo a munere iam anno 1829 se rettulit ministro [[iulius de Polignac|Iulio de Polignac]]. Rebus novis Iuliis, quibus Castribrientii particeps non fuit, res mutabantur. Ius iurandum pro [[Ludovicus Philippus|Ludovico Philippo]] recusavit parlamentum relicturus. Sed dynastiae regiae porro fidelis fuit, qui et ideis republicanis magis magisque inflammatus est (cf. amicitiam eius cum dominis Carrel et Béranger). Pro [[Gens Burbonia|gente Burbonia]] itinera fecit, e.g. 1831 [[Praga]]m, anno 1843 ad Belgrave Square), nisi commentarios suos privatos in monasterio Abbaye-aux-Bois exaravit apud amicam Récamier. Cum ea viginti annos vixit et in eius diaetis a multis Francogallis olim celebratus erat. Sculptor Millet ei [[maclovium|Maclovium]] monumentum fecit.
==Opera alia et gravitas==
Ex aliis operibus mentionis digna sint haec: »Les aventures du dernier des Abencérages« (1826; res gestae in Hispania); »Etudes ou discours historiques« (1831); »Voyages en Amérique, en France et en Italie« (1827); »Essai sur la littérature anglaise« (1836); conversio mythistoriae de »[[paradisus amissus|Paradiso amisso]]«; »Mémoires d'outretombe« (propter res nimis privatas editio praevisa non fuit; crumina aegrotante tamen id factum est: deceptio autem in lectoribus magna fuit propter argumentorum vanitate). Summus linguae artifex, poeta phantasticus prosas praeferens et a fontibus antiquioribus mutuum sumens, in saeculi XIX cultura revera dominabatur. In litteris pangendis consulebat Fontane et Bertin. Prima omnium operum editio facta est annis inter 1826 et 1821. Nonnulla opera imaginibus auxit [[Gustavus Doret]].
{{NexInt}}
* [[Comburnium]]
| |||