Quantum redactiones paginae "Supinum" differant

Ablativum supinum in -''ū'' desinit atque cum adiectivis saepe adhibetur (exempli gratia: "regō, rēxī, rēctum", supinum II "rēctū").<ref>Wheelock, Frederick M. et LaFleur, Richard A. ([[2011]]).</ref> Ablativum supinum duas usus continet, videlicet designationis seperationisque significationes utitur. Certi philologi supinum II ex dativo finali primordialiter oriri credunt.<ref>Schmalz, Synt, et Stil, p. 466. </ref> Primo supina Latina ex dativo supino Linguae Umbrae orta sunt (Umbr. dat. ''Trifu'', ''trifo'').<ref>The Foundations of Latin. Philip Baldi, Professor Philip Baldi.</ref> Dativum supinum in -''ui'' cadens a locativa forma postmodum substitutum est.<ref>Syntax of Early Latin, Charles Edwin Bennett</ref> <ref>Fortasse antiquum locativum supinum vel supinum instrumentale in -''tōu'' desinens existit. (Wackernagel, 2009, 351, Oxonii)</ref>

[[VetusLingua Latina|Vetere Latinaarchaica]] dativum supinum rarum in ''tui''- cadens extitit (exempli gratia: "praedō, praedāvī, praedātum", supinum III "praedātūi").