'''Valentia,''' vel '''valentia verbi,''' in [[linguistica]] est [[numerus]] [[argumentum verbi|argumentorum]] ab [[verbum (temporale)|verbi]] [[praedicatum (grammatica)|praedicato]] contentum. Coniungitur, sed non non ubique eadem, cum [[transitivitas (grammatica)|transitivitate]] verborum, quae solum [[obiectum|obiectiva]] praedicati verbalis argumenta habet. Valentia verborum, ex contra, omnia argumenta comprehendit, [[subiectum (grammatica generalis)|subiecto]] verbi non excepto. Linguistica valentiae significatio a definitione [[valentia (chemia)|valentiae]] in [[chemia]] deducitur. Haec [[metaphora]] [[scientia (ratio)|scientifica]] ex opere [[Lucianus Tesnière|Luciani Tesnière]] venit, qui ex notione valentiae verborum maiorem partem suae (rei quae deinde appellatae est) [[grammatica dependentiae|grammaticae dependentiae]] excogitavit, rationis [[syntaxis]] et [[grammatica]]e. Notio valentiae primum apparuit [[informatio]]<!--concept--> ampla in ''Éléments de syntaxe structurale'' ('Elementa syntaxis structuralis'), [[liber|libro]] Tesnierano post mortem prolato (1959).<ref>Legere disceptationem valentiae ex conspectu grammaticae dependentiae a maioribus tradito, vide Fischer et Ágel 2010.</ref>
