Quantum redactiones paginae "Lavinia" differant

'''Lavinia''' est persona praehistorica [[Roma antiqua|Romanorum antiquorum]], [[Latinus|Latini]] et [[Amata]]e filia, quam [[Aeneas]] post [[Creusa]]m in matrimonium duxit. Amata facta est insana  post mortuum filiorum parvorum liberorum.

[[Aeneas]] cum comitibus suis ex [[Troia]] cremata profugus multa pericula passus ad litus [[Laurentum|Laurentinum]] appulit. Latinus, rex [[Latini|Latinorum]] eum hospitio excepit locumque in quo considerent designavit. Ac cum hoc sibi praedictum meminisset, fore ut peregrino filiam suam in matrimonium daret, Aeneae Laviniam promisit, qiamquam iam [[Turnus|Turno]], regi [[Rutuli|Rutulorum]], Lavinia sponsa erat,<ref>[[Livius|Liv.]] 1.1.</ref> et, Latino et Amata de nuptiis eius inter se rixantibus, taciturna lacrimis ruboreque respondit, quippe cum amore Turni capta esset.<ref>[[Vergilius|Verg.]] ''[[Aeneis|Aen.]]'' 12.64-70. Lyne 1983; Formiccola 2006; Todd 1980.</ref> Turnus autem ingenti comparata copia militum bellum Aeneae intulit, qui a [[Etruria|Tuscis]], hostibus Rutulorum, et [[Euander|Euandro]] [[Pallantium|Pallantino]], amico [[Anchises|Anchisae]] patris, auxilia petivit. Turnus creditur se esse amatorem Laviniae. Post varia proelia Aeneas Turnum trucidavit et, bello confecto, Laviniam in matrimonium duxit, urbemque condidit, quam [[Lavinium]] ex uxore nominavit. Deinde Lavinia Aenea iam mortuo filium peperit. Cum autem [[Ascanius|Ascanium]] privignum<ref>Apud Vergilium Ascanii mater [[Creusa]] erat. Cf. Edgeworth 2001.</ref> post Aeneam regnantem timeret, in recessu silvarum suum educavit filium. quem ideo [[Silvius|Silvium]] nominavit.<ref>[[Iohannes Boccacius|Boccaccio]]. ''De mulieribus claris'' 41.6.</ref> Qui quidem timor inanis fuisse videtur, nam Ascanius [[Alba Longa|Albae]] regnaturus novercae suae urbem patriam reliquit.

Lavinia ne verbum quidem in ''[[Aeneis|Aeneide]]'' facit. Minor persona in Aeneide. Partes quas agit minoris ponderis esse videntur, re vera autem ea quae fecit aut facere pepercit magnam vim habuerunt ad [[imperium Romanum]] formandam, nec non ad constituendam [[civilizatio|vitam]] [[Europa]]eam. Lavinia ipsa praesentia sua res futuras ostendit, nam aliquando, dum iuxta patrem ad altaria astat, crines longi ingnem conceperunt. Quod populo magnum bellum portendere credebatur.<ref>''Aen.'' 7.71-80. Cf. Cantó Llorca 2016.</ref> Persona Lavinie per se virginem Romanam ostendit, quae se cognovit ideo exstitisse, ut fatis sua propria voluntate maioribus inserviret et prodesset.<ref>Tschiedel 1995; Bleisch 1996; Petrocheilos 2004; Felici 2010.</ref> Semel tantum animi motum patefecit, nam cum id agebatur, utrum Turno, iuveni fervido, an Aeneae, viro iam senescenti alienaque lingua loquenti, nubere debeat, non iam lacrimas tenere potuit nec ruborem fugare. Vocem demum dedit Laviniae [[Ursula K. Le Guin]], scriptrix [[CFA|Americana]], quae in ''[[Lavinia (mythistoria)|Lavinia]]'' mythistoria eam facit Vergilio loquentem eundemque paene vituperantem, quod sibi loquendi arbitrium abnueret.