Quantum redactiones paginae "Lingua sacra" differant

Content deleted Content added
Jondel (disputatio | conlationes)
No edit summary
Jondel (disputatio | conlationes)
No edit summary
Linea 1:
{{In progressu}}
'''Lingua sacra''', vel '''lingua sancta''' (in contextu religione) vel lingua liturgica est ulla lingua quae colitur atque adhibitur in officium religionis a hominibus qui altere sermone fantur cotidiano. Lingua sacra est plerumque sermo fatus et lingua scripta in societate cuius scripturae sacrae religionis in primo sit profectae; tamen postmodum factae sunt immobilis sacraeque enim manent congelatae immunesque versus linguisticis amplificationibus.
Semel veneratione religione coniungitur, credentes ascribent ad linguam venerations virtutes quae non dent linguas nativas suarum. Metus est, scriptura sacra, perdiendi auctoritates subtilitatesque ab translationibus aut probantibus versionibus novis scripturarum. Lingua sacra typice vestituta est sollemnitate dignitateque quas sermo vulgaris deest. Consequitur, institutio clerium in usum linguae sacrea facta est.
Consequitur cleri in usu lingua sacra induentur cultura momenti
Consequitur institutio clerium in usu lingua sacra fit induita culturalis momenti et usus suorum linguae habetur dari additu corpus scientiae quam non additu
 
Consequently, the training of clergy in the use of a sacred language becomes an important cultural investment, and their use of the tongue is perceived to give them access to a body of knowledge that untrained lay people cannot (or should not) access. In medieval Europe, the (real or putative) ability to read (see also benefit of clergy) scripture—which was in Latin—was considered a prerogative of the priesthood, and a benchmark of literacy; until near the end of the period almost all who could read and write could do so in Latin.