Quantum redactiones paginae "Lucius Calpurnius Piso Caesoninus (consul 58 a.C.n.)" differant

Sine repulsa Lucius Piso, maiorum nobilitate subnixus, cursum honorum percurrit. Anno [[59 a.C.n.]] filiam [[Calpurnia (uxor Caesaris)|Calpurniam]] [[Gaius Iulius Caesar|Gaio Caesari]] collocavit, qua adfinitate [[Triumviratus|triumvirum]] partibus sese adiunxit. Facile tum, socero [[consul]]e, [[consul]] ad annum [[58 a.C.n.]] cum [[Aulus Gabinius|Aulo Gabinio]] factus est. Consulatu suo Piso [[Tribunus plebis|tribunum]] [[Publius Clodius Pulcher|Publium Clodium]], qui Caesaris voluntatibus obsequebatur, multas leges [[Triumviratus|triumviris]]<ref>Id est Caesar, Pompeius et Crassus.</ref> quidem placentes sed maiori parti [[Senatus Romanus|senatorum]] displicentes ferre volens passus est : de collegiis restituendis, de lege Aelia Fufia abroganda, de [[Censor|censoria]] potestate minuenda, praesertim vero de exsilio [[Cicero]]nis. Tum Cicero Pisonem consulem auxilium frustra rogavit : quod factum eo indignius tulit, quod et ipse adfinitate cum [[Gens Calpurnia|gente Calpurnia]] coniuncus erat. Nam filiam Tulliam adulescenti Gaio Pisoni <ref>Hic adulescens anno [[57 a.C.n.]] mortuus est, antequam Cicero exsilio reverteretur.</ref>collocarat, qui primus eius gener fuit. Clodius Pisoni gratiam reddidit et a populo impetravit, ut [[Macedonia (provincia Romana)|provincia Macedonia]] ei post [[consul]]atum decerneretur. Ut multi alii, [[proconsul]] Piso provinciales expilasse videtur<ref>[[Catullus]] 47. [[Cicero]] ''In Pisonem'' (cum exaggeratione).</ref>. Certe, postquam [[Pompeius|Pompeio]] [[Titus Annius Milo|Miloneque]] auctoribus exsilio revocatus est, [[Cicero]] eum multorum flagitiorum accusavit in oratione ''De Provinciis consularibus'' anno [[56 a.C.n.]] habita, ac sic obtinuit a senatu ut citius quam speraverat Piso Romam redire cogeretur. Vehementer iratus Piso Ciceronem in senatu conviciis oneravit et Cicero oratione ''In Pisonem'' inscripta ei respondit. Nec in ea oratione ullum maledictum, quod adversus inimicum dici posset, praetermisit ([[55 a.C.n.]]). Ultra ei nocere tamen non potuit, quia Piso adfinitate Caesaris et amicitia Pompei tutus erat. Itaque post nonnullos annos, Pompeio suffragante, censor etiam factus est cum [[Appius Claudius Pulcher (consul 54 a.C.n.)|Appio Claudio]], quae potestas in [[Respublica Romana|republica Romana]] maximam auctoritatem conferebat ([[50 a.C.n.]]). Quorum censura insignis fuit severitate erga [[Sallustius|Sallustium]] historicum, quem e [[Senatus Romanus|senatu]] amoverunt turpium morum causa. Tum [[bellum civile]] inter Pompeium et Caesarem irrupit ([[49 a.C.n.]], mense Ianuario) : neutrius partes amplecti sed conciliator esse pacis maluit Piso. In quo consilio perstitit etiam Caesare mortuo, cum [[Marcus Antonius]] et senatus dissiderent. Itaque Cicero in [[Philippicis]] suis modo fortitudinem eius laudat, modo animum ad condiciones pacis proniorem vituperat. Duo post saecula historicus Graecus [[Appianus Alexandrinus|Appianus]] orationem finxit quo Piso Ciceroni in senatu responderet. Post annum [[43 a.C.n.]] nihil de Lucio Pisone accepimus.