Quantum redactiones paginae "Anchises" differant

Aliquando Anchises, cum in [[Ida (mons Troadis)|Idae]] montibus boves pasceret,<ref>''[[Hymni Homerici|H.AphrAph.]]'' 5.54-55; [[Homerus|Hom.]] ''[[Ilias|Il.]]'' 5.312-313.</ref> sub aspectum Aphroditae cecidit. Quae divinam formam Anchisae admirata in domum Cypriam properavit,<ref>''H.AphrAph.'' 5.58-64.</ref> facieque decorata magnifico ornatu rediit et Anchisam blandis verbis adlocuta se puellam mortalem esse dissimulans<ref>''H.AphrAph.'' 5.108-113.</ref> pastorem ad dulcem cupidinem erexit.<ref>''[[Hymni Homerici|H.Aphr.]]'' 5.143.</ref> Quae deinde in lecto facta sunt venuste narrantur:<ref>''H.AphrAph.'' 161-167; latine convertit [[usor:Neander]].</ref>

Primo mane ex somno excitatus est ab Aphrodita, quae ei veram naturam suam patefacit. Re inopinata exterritus deam obsecrat, ut sui misereatur. Metuit enim, ne ἀμενηνός ('debilis') vivere cogatur. Aphrodite autem dolentem consolatur: "Filius tibi erit carus, qui apud Troianos regnabit ... cui nomen erit Aeneae."<ref>''H.AphrAph.'' 196-198.</ref> Adhuc Anchisem praemonet, ne cuiquam glorietur se ipsa dea usum esse amatrice: "Ζεύς σε χολωσάμενος βαλέει ψολόεντι κεραυνῷ" ('Zeus te iratus percutiet fulmine fumoso').<ref>''H.AphrAph.'' 5.288.</ref> Quo dicto ad caelum ventosum contendit.

Mythus Anchisae perantiquus esse videtur, quem iam Homerus et hymnus Homericus ad Aphroditam cantatus attestantur. At H.J.Rose (1924), ut consentaneum est, radices mythi ultra Homerum petere contendit. Nam si pro nominibus de solis actoribus loquimur, idem fere schema repeti videmus, in quo pastor mortalis immortali deae concumbit, deinde vitalitatem — ne dicamus virilitatem — amittit. Quo in schemate pro Anchisa [[Attis]] substitui potest, fortasse etiam [[Adonis]]. Sed non solum hi sed etiam alii heroes orientales sicut [[Thammuz]].<ref>Rose 1924: 12-13.</ref> Videtur igitur in Aphroditae et Anchisae concubinatu schema mythicum latere, quod quidem non nisi adumbrationem obscuram praebet.