Quantum redactiones paginae "Placita Stoicorum" differant

'''Placita Stoicorum'''<ref>[[Tacitus|Tac.]] ''[[Historiae (Tacitus)|Hist.]]'' 3.81</ref> vel '''Stoicismus'''<ref name="Axters1937">Axters, S. (1937). ''Scholastiek lexicon Latijn-Nederlandsch.'' Antwerpen: Geloofsverdediging.</ref> (a [[verbum (generale)|verbo]] [[lingua Graeca antiqua|Graeco]] {{polytonic|στοά}} 'porticus') est schola [[philosophia|philosophiae]] a [[Zeno Citieus|Zenone Citieo]] [[Athenae|Athenis]] circa [[300 a.C.n.]] condita. Sic vocatur, quod Zeno philosophiam primum docuit in porticu, quae Poecile ('picta, varia') vocabatur. Stoici crediderunt vitae perfectionem non haberi nisi tollendo turpes animi motus. [[Marcus Aurelius]] felicitati virtutem satis esse credidit.

Stoici non absentiam sed frenum animi commotionum suaserunt: turpes animi motus tollendos esse; quidquid nsturanatura acciderit, accipiendum esse; quo accepto Stoicos cuilibet infortunio felices occurrere posse. Stoicus igitur iis rebus solum intendunt moderari quibus possint, et non pluspluribus. Obnoxius igitur est libidinibus fortunae, sed conservans quidquid possit et omittit quidquid non possit. Dixit enim Seneca: “Quod non dedit fortuna, non eripit.”<ref>[[Lucius Annaeus Seneca minor|Sen.]] ''[[Epistulae morales ad Lucilium|ep.]]'' 59.18</ref>

Omnia quae sunt orta sunt [[ignis|igne]], qui etiam [[aether]] appellatur. Omnes materiae [[logos|logo]] aspiratae sunt: in universo igitur toto rationeratio divina reperiri potest, omnium rerum hominumque causa est providentia, quae origo [[ius naturale|iuris naturalis]] qualitatis [[Cosmopolitanismus|Cosmopolitanismi]] est. Hominis est partem omnium esse atque animo rationeque summum bonum, quo ad beatam vitam pervenire potest, petere. Ut summum bonum sequaris, animum sedare debes. Quo facto, [[ataraxia]], [[apathia]], [[autarcia]] accipiuntur, quibuscum beate vivere potestpotes. Communitas hominum est maximi momenti. Nisi fortefortiter omnes unaunum opus faciant, nemo vitam beatam adipiscetur; propter hanc cogitationem apud Romanos stoa quasi schola rei publicae erat.

Natura tamen non est inimica: Stoici putaverunt naturam esse semper bonam, et nosnobis adversarinon adversandum esse sed congruerecongruendum. Ad hunc modum omnia est subiecta fato et viae naturae: Anima Mundi. Credens fatum ducere facta, stoicus non vacat voluntate: Facit propter fatum, sed mores (seu stultus seu sapiens) finit quomodo facere. In eadem via, alii homini sunt partes fatae, et solum possumus praeesse vestris moribus mente. Mens accommadanda est stoico homino, quoniam non sunt mali per se. Marcus Aurelius dixit:

Hac via, stoici putaverunt omnosomnes homines esse aequos. Novus dictu, etiam cogitaverunt dissimilitudinem non esse inter viros et feminas, servos et cives, dives et pauperes. HaeHi creduntcrediderunt quoniam morsmortem conveniendaconveniri omnibus hominibus, et in aspectum mortis fiuntfieri aequesaequos. Opes et discrimen sunt neque bonum nec malum, sed medii casus. Dives stoicus tam felix quam pauper, sitest, quod ambo sunt felices sua fortuna. In eadem via, servus est aequs dominus, solus potest differe in more.

Stoici philosophi non videntur sollicitare se cum morte. Non sunt honesti spei praemii causa in morte, immo, quoniam putant vitam esse brevem et virtute esse optimam viam ad felicem vitam. Si stoicus iudicat vitam difficilem lectu, potest mortem sibi consciscere sine pudore. Mors voluntaria etiam confirmetur si vivando stoicus incideat errori. Mors est pars naturae, et accommodat in Animam Mundi.

Stoicismus, sicut omnes aliae scholae philosophiae, interemptus est a Christiano Imperatore Theodosio circa 390 C.n. Nihilominus stoici morimores erunterant valde similis illis ChristianiChristianis (ignoscere hostibus, vivere honeste), stoicismus visus est paganus. Tamen, primi partres ecclesiae, sicut St. Ambrosius Milanus), frequenter adhibent stociam philosophiam in doctrinis, et etiam adhibent stoicamstoicorum verbamverborum copiam.

! quando vivitvixit