Quantum redactiones paginae "Augustinus Hipponensis" differant

Augustinus anno [[354]] [[Tagaste|Tagastae]] (hodie Souk Ahras nuncupatum) in [[Numidia]], provincia Romana [[Africa Septentrionalis|Africae septentrionalis]], natus est, patre Patricio, agrorum possessore eoque tempore pagano, et [[Monica (sancta)|Monica]] matre, pia Christiana ex familia [[Mazicani|Mazicana]]<ref>Origo Mazicana ex nomine conicitur, vide [[Monica (sancta)]]. - Augustinus se ipsum "Poenum" vocat (Contra Iulianum opus imperfetum 6,18).</ref> orta. Praenomen "Aurelius" nec in scriptis ipsius nec aliorum illius temporis attestatum est.<ref>Commentatio Augustin/Augustinismus, in: Theologische Realenzyklopädie 4, S. 645ss., ibi p. 646; Horn, Augustinus, p. 13. - Forsitan ei permutatione allatum est.</ref> Provincia Numidica tum pace fruebatur et rebus prosperis florebat, etsi controversia inter [[Donatismus|Donatistas]] et [[Ecclesia Catholica Romana|Catholicos]] non nihil agitabatur. Monica [[infans|infantem]] [[catechumenus|catechumenum]] conscripsit et ad fidem Christianam perducere conata est, [[baptismus|baptizandum]] autem non curavit; in eo usum [[Ecclesia antiqua|ecclesiae antiquae]] secuta est, in qua [[baptisma infantium]], quamquam a [[saeculum 2|saeculo secundo]] exeunte magis magisque in usu, tamen adhuc disputabatur. Multi homines sicut et Patricius, Augustini pater, in hora mortis demum baptizati sunt.<ref>Anno [[418]] demum Concilium Carthaginiense Augustini doctrinam de [[Peccatum originale|peccato originali]] assumens infantes baptizari debere statuit dicens: ''Parvuli, qui nihil peccatorum in se ipsis adhuc committere potuerunt, ideo in peccatorum remissionem veraciter baptizantur, ut in eis regeneratione mundetur, quod generatione traxerunt''. Vide: Denzinger-Schönmetzer: Enchiridion Symbolorum (...), ed. 34a. (1967), p. 83.</ref> Augustino erant frater nomine Navigius et soror, cuius nomen ignotum est quaeque vidua praeposita [[monasterium|monasterii]] feminarum facta est. Materna lingua eius erat [[lingua Latina|Latina]]; [[lingua Graeca|linguam Graecam]], cuius scriptores puer repudiasse videtur<ref>Vide: [[Confessiones (Augustinus)|Confessiones]] 1,13-14. Ibi: ''Quid autem erat causae, cur graecas litteras oderam, quibus puerulus imbuebar, ne nunc quidem mihi satis exploratum est''.</ref>, numquam bene didicit.

Usque ad annum [[370]] Augustinus primo scholam Tagastae frequentavit, deinde "litteraturae atque oratoriae percipiendae causa" in urbe vicina [[Madaura|Madaurorum]] (hodie M'Daourouch nominata) "peregrinatus est" (Conf.<ref>Confessiones 2,3,5</ref>). Imprimis a [[Vergilius|Vergilii]] de [[Aeneas|Aenea]] [[Dido]]neque narrationibus commotus esse videtur (Conf.<ref>Confessiones 1,13,20</ref>). Ab anno [[371]] [[Karthago|Karthagine]] [[Ars rhetorica|arti rhetoricae]] studuit, "animositate magis quam opibus patris, municipis Thagastensis admodum tenuis."<ref>Confessiones (Conf. 2,3,5).</ref> Augustinus ibi "sartagine flagitiosorum amorum circumstrepitus" se quid amaret quaesivisse et theatra frequentavisse narrat; mox "in amorem ruit" cum femina Karthaginiensi nomine ignoto ([[Jostein Gaarder]] eam in libro „Vita brevis“ intitulato „Floria Aemilia“ nominat). Ea coniunctio per 15 annos stetit, [[concubina]] ei anno [[372]] filium paruit, cui nomen Adeodatus impositum est (Conf.<ref>Confessiones 9,6,14</ref>).

Illo tempore in [[Cicero]]nis exhortatione ad philosophiam "[[Hortensius (Cicero)|Hortensius sive de philosophia]]" dicta (cuius his diebus sola fragmenta exstant) haesit,<ref>Confessiones (Conf. 3,4,7</ref>), qua animus eius vehementer ad studium sapientiae commotus est. Adhuc anno [[386]], quo Christianus factus est, usus, quem liber attulerat, commemoravit.<ref>ConfessionesConf. 8,7,17: " ... multi mei anni mecum effluxerant (...) ex quo (...) lecto Ciceronis Hortensio excitatus eram studium sapientiae" </ref> [[Biblia]] autem ei displicuit, sermone indocto repulsus et discrepantiis confusus.

Anno [[373]] Augustinus se ad [[Manichaeismus|Manichaeismum]] contulit et "auditor" (sodalis simplex non in omnia officia constrictus) factus est. Ab anno [[382]] iterum se ab Manichaeismo avertere coepit. Cum anno [[383]] episcopum Manichaeum [[Faustus Milevitanus|Faustum]], a quo dissolutionem quaestionum suarum speraverat, hominem quidem "gratum et verbis iucundum", sed admodum indoctum invenit, hac de disciplina desperavit (Conf.<ref>Confessiones 5,6,11 et 5,7,12).</ref>

Augustinus Romae scholam constituere voluit arbitrans ibi adulescentes Karthaginiensibus magis frugi ac sobriores esse , sed ea spe deiectus est (Conf. 5,8). Insuper discipuli, antequam mercedem reddiderunt, ad alium magistrum se transtulerunt (Conf.<ref>Confessiones 5,8 et 5,12).</ref> Anno [[384]] amicis Manichaeis adiuvantibus et [[Quintus Aurelius Symmachus|Quinto Aurelio Symmacho]] [[praefectus urbis|praefecto urbi]] commendante Augustinus [[Mediolanum]] vocatus est (Conf. 5,13), quem locum [[Valentinianus II]] imperator sedem regni habuit, ut ibi artem rhetoricam doceret et declamationes ad imperatores consulesque laudandos compararet.