Quantum redactiones paginae "Augustinus Hipponensis" differant

Content deleted Content added
Linea 28:
Usque ad annum [[370]] Augustinus primo scholam Tagastae frequentavit, deinde "litteraturae atque oratoriae percipiendae causa" in urbe vicina [[Madaura|Madaurorum]] (hodie M'Daourouch nominata) "peregrinatus est".<ref>Confessiones 2,3,5</ref> Imprimis a [[Vergilius|Vergilii]] de [[Aeneas|Aenea]] [[Dido]]neque narrationibus commotus esse videtur.<ref>Confessiones 1,13,20</ref> Ab anno [[371]] [[Karthago|Karthagine]] [[Ars rhetorica|arti rhetoricae]] studuit, "animositate magis quam opibus patris, municipis Thagastensis admodum tenuis."<ref>Confessiones 2,3,5.</ref> Augustinus ibi "sartagine flagitiosorum amorum circumstrepitus" se quid amaret quaesivisse et theatra frequentavisse narrat; mox "in amorem ruit" cum femina Karthaginiensi nomine ignoto ([[Jostein Gaarder]] eam in libro „Vita brevis“ intitulato „Floria Aemilia“ nominat). Ea coniunctio per 15 annos stetit, [[concubina]] ei anno [[372]] filium paruit, cui nomen Adeodatus impositum est.<ref>Confessiones 9,6,14</ref>
 
Illo tempore in [[Cicero]]nis exhortationemexhortatione ad philosophiam "[[Hortensius (Cicero)|Hortensius sive de philosophia]]" nuncupatadicta (cuius his diebus sola fragmenta exstant) haesit,<ref>Confessiones 3,4,7</ref> quaequa animumanimus eius itavehementer ad studium sapientiae commovit,commotus utest. adhucAdhuc anno [[386]], quo Christianus factus est, fundamentalemusus, quem liber attulerat, haberetcommemoravit.<ref>Confessiones 8,7,17: " ... multi mei anni mecum effluxerant (...) ex quo (...) lecto Ciceronis Hortensio excitatus eram studium sapientiae" </ref> [[Biblia]] autem ei displicuit, sermone indocto repulsus et discrepantiis confusus.
 
Anno [[373]] Augustinus se ad [[Manichaeismus|Manichaeismum]] contulit et "auditor" (sodalis simplex non in omnia officia constrictus) factus est. Ab anno [[382]] iterum se ab Manichaeismo avertere coepit. Cum anno [[383]] episcopum Manichaeum [[Faustus Milevitanus|Faustum]], a quo dissolutionem quaestionum suarum speraverat, hominem quidem "gratum et verbis iucundum", sed admodum indoctum invenit, hac de disciplina desperavit.<ref>Confessiones 5,6,11 et 5,7,12.</ref>