Iuventute sua princeps heres Fridericus multummulta patiebatur propter eruditionemduram brutalemdisciplinam per patrem eius Fridericum GuilelumGuilhelmum I "regem militum", qui filium primogenitum suum secundum principia exclusive militaria ac ruralia educare voluit nec ambitiones illius litterarias ac intellectuales respexit. Quem latine discereQuin etiam interdixit, ne filius linguam Latinam disceret. Quam ob rem anno [[1730]] conflictum grave emersit, cum Fridericus, qui verbera ac iniurias per patrem cottidie sibi affectaaffectas pati non iam poteratposset, una cum amico suo "officiali"{{dubsig}} iuveni Ioanne Hermanno a Katte (nato [[1704]]) e Borussia fugere temptaverittemptavit. Qua autem fuga ob inertiam amborum prohibita captus ac ab exercitu, quo [[tribunus|tribuni militum]] dignitatem habebat, relegatus in fortificationem Custrinam prope ViadroViadram fluminiflumen transferebatur, quo tamquam captivus ordinarius tenebatur loco. Fugam eius tamquam desertionem militarem ratus pater valde iratus filium suum etiam ad mortem condemnare voluisse; qua ab propositione autem per interpellationem [[Imperator Romanus Sacer|Imperatoris]] [[Carolus VI (imperator)|Caroli VI]] nonnullorumque dignitariorum aliorum abductum esse dicitur. Comitem autem fugae manipularium Katte contra quidem vota tribunalis militaris a seipso instituti ad mortem condemnavit eumque Friderico praesente media in Custrina detruncari imperavitiussit, qua de causa princeps heres evanuerit deque salute animae suae desperaverit.
Denique pater se cum filio Novembri mense [[1731]] reconciliavit eumque in [[exercitus|exercitum]] munere vetere reintrare permisit sub conditione eum uxorem a patre electam accepturum esse, nisi gratiam patris dignitatemque principalem iusque in solium successionis perdere voluisset. Postea tribunus militum sedulus ac diligens factus est princeps, cum prisce exercitum omniaque militaria vehementer odisset, multumque tempus amicis suis iucunde ac iocose peregit. Anno [[1733]] Elisabetham Christinam principessam Brunsvici se invito in matrimonium duxit. Connubium etiam regularem ambobusque gratum peragebant, tamen post principis ad solium accessionem cito separati sunt neque multum iam tempus commune agebant, quia Fridericus coniugem suam se invito sibi adductam bene aestimabat fortasse, certe vero non amabat. Potius viros quam feminas amavisse et ab historicis et ab populi voce fertur.
