'''Status linguae''' (francogallice '''''état de langue''''') est intellectus [[Linguistica Structuralisstructuralis|linguisticae structuralis]] notio, quoqua quaecunque lingua singularis (e.g. lingua Latina) intelligitur ceuut systema unitatiumunitatum (i.e., sonorum[[phonum|phonorum]], phonematum[[phonema]]tum, morphematum[[morphema]]tum, lexematum[[lexema]]tum, sententiarum[[sententia]]rum) inter se syntagmatice et paradigmatice cohaerentium. Status linguae, siut subtiliterdixit definitur[[Ferdinandus de Saussure]], est systema grammaticalelinguae puncto temporis ''t<sub>n</sub>'' in axi temporali expositum. Tale[[Linguistica systemasynchronica|Linguisticae etiamsynchronicae]] '''grammaticaest synchronica'''huius appellatur.modi Insystema praxi,describere. Etiam grammatica Latina ad usum scholarum composita statum quemdam linguae exponit, qui statui fere exeuntis primi saeculi a.C.n. respondet.
statum linguae Caesaris fere aetate sollemnem exponit.
[[Linguistica Diachronicadiachronica|Linguisticae diachronicae]] est differentias grammaticales binorum statuum linguae enumerare et in relationem mutuam redigere. Proferamus exempli gratia
[[Rhotacismus|rhotacismum]] Latinum: antea '''asam condise''', postea autem '''aram condere''' dicebatur. Hic ''antea'' et ''postea'' duos status linguae significant.
