Ab anno fere 1570 chori tonorum graviorum ad ''petit jeu'' addebantur. Qui postea nomine Francogallico ''grand jeu'' nominati sunt. Numerus chororum augebatur donec testudines duodecim choris nervorum intendebantur circa annum 1620. Britanni eum numerum nervorum retinebant, Francogalli ad undecim choros regressi sunt.
Saeculo XVII formae novae testudinum emanaveruntcreatae sunt. Hae novae testudines et ''petit jeu'' et ''grand jeu'' intentae secunda arcula turbinum vel loculo turbinumiugo affectae sunt. Testudines huius novae constructionis nomine Italico [[Tiorba]]e generaliter appellabantur, sed tiorba propria, liuto attiorbato, arciliuto, tiorba anglica, testudo bifronsbiiuga duodecim chororum, testudo angelica, testudo olorino collo affecta, ordine nervorum maxime inter se differunt.
[[Fasciculus:Woman_playing_the_lute.jpg|thumb|left|Testudo bifronsbiiuga duodecim chororum]]Prima dimidia parte saeculi XVII fidicines novos instrumentum instruendi modos experiebantur, ut consonantia atque resonantia testudinis ampliores fierent. Id ut efficerent, praesertim ordines novos tonorum nervorum pertentabant, qui ''accords nouveaux'' appellati sunt. Fidicines Francogalli [[Ennemond Gaultier]] et consobrinus suus [[Denis Gaultier]] aliis ordinibus exsuperatis a medio fere saeculo ordinem novum La-re-fa-la-re’-fa’ (''petit jeu'') pertulerunt. Is ordo extra Italiam, quae ad ordinem veterem intervallorum regressa est, paene in tota Europa adeo praevalebat, quoad testudo desiit in usu esse circa finem saeculi XVIII.
S. L. Weiss auctore testudini Francogallae ab anno 1720 duo chori tonorum gravissimi ad ''grand jeu'' ita adiecti sunt, ut numerus receptus chororum in posterum tredecim haberetur. Eodem auctore collum olorinum testudini pro secundasecundo arcula testudiniiugo astructum est, quae constructio in posterum late pervulgata est.
Musicae Veteris amatores testudinem ab iniuria oblivionis asseruerunt saeculo XX.
