Sigebryht (rex Orientalium Anglorum)

-2 Latinitas huius rei dubia est. Corrige si potes. Vide {{latinitas}}.

Sigeberht aut Sigebryht, etiam Sanctus Sigebert nuncupatus (obiit circa 636), fuit rex Orientalium Anglorum ab anno circa 629 usque ad circa 634. Unicus iste fuit illae nominis inter reges Orientalium Anglorum, tametsi tres in tabulas regum Orientalium Saxonum referti sunt. Primus fuit omnino inter reges Anglorum qui baptismum disciplinamque Christianam priusquam gubernacula regni suscepit, simul enim primus potestatem regiam abiurare, ratio se in conversatione monastica extitere praeferendi. Exemplo factoque praeclarus erat inter conditores fidei Christianae in regno.

Familia, exsilium, conversio atque educatio

Fons scientiae Sigeberhti est Historia ecclesiastica gentis Anglorum Bedae Venerabilis (Lib. 2, c. 15; Lib. 3, c. 18–19), anno 731 edita, narratio probabiliter ad Bedam tradita de monumentis regum Estanglorum. Filius praeclari regis Raedwaldi fuisse (inquit Beda), qui Anglos Orientales ab 599 usque ad 624 regebat, sed etiam rex maior omnium provinciarum Anglorum australum fuerat postquam Nordanhymbros ad Proelium apud Idlem Flumen anno 616 vicit. Gulielmus Malmesburiensis autem Sigeberht privignum Raedwaldi designat. Nomen 'Sigeberht' dispar nominibus Wuffingarum, regia Estangliae domus, par autem regia Orientalium Saxonum domu, provinciae finitimae, Raedwald uxorem duxisse prius sponsam nobilis cuidam illae nationis creditur, quae mulier Sigeberhti mater fuit in nuptiis primis.

Heres primus Raedwaldi Raegenhere, iuvenis aetatis militaris anno 616, proelio Fluminis Idlae autem interfectus est: alteri Eorpwaldi post patrem ad gubernaculum regni Orientalium Anglorum succedere igitur fefellit. Diuturnus exsulatus est Sigeberhtus in Gallia inter vitam fratris Eorpwaldi, "dum inimicitias Redvaldi fugiens" ait Beda (iii.18): Raedwaldus, ne Sigeberhtus (filius de stirpe suo neutiquam ortus) ius suum forsitan postularet, Eorpwaldi successionem protegebat. Sigeberhtus minimum hortaminem fidei, dum ipse in Estanglia mansisset, nimirum recepit. Mater etenim, fidem novam mariti sui Raedwaldi spernens, paganis moribus pertinax substitit. Sigeberht autem in Gallia quaedam domui aut conventui regiae ad fidem Christi conversus ac baptizatus, vir doctissimus ac piissimus enituit. Scholas ad studium scribendi legendique ibi magnopere mirabatur.

Eorpwald, nec in conversione baptismoque ad fidem Christi ante 616 in Cantiae Raedwaldi patris sui consociatus, neque ad templum regium in quo altaria Christiana a Raedwaldo condita fuerant in corde admotus, in initio regni proprii anno circa 624 gentilis et sicut paganus manebat. Aliquot post annis ad fidem a praedicantibus scilicet ex Nordanhymbris rege Edwino mittende conversus, mox a viro gentili nomine Ricbercto interfectus sicut anno 627 plus minusve apparet.

Principium regni

Post martyrium fratri sui Eorpwaldi anni tres, in quos regia Estanglorum domus fidem Christi abiuravit, a Gallia Sigeberhtus ad summam rerum administrationem provinciae Estangliae revocatus est. Regnum ideo per bellum captum fuisse inferimus, quoniam virtus Sigeberhti duci militari posthanc paulo tempore magnopere repetita fuit. Territorio regni quomodocunque diviso, pars gubernatione Egrici cognati sui simul regebatur. Incertus aut Ecgricus filius etiam Redwaldi fuisset: nonnullis autem Ecgric agnatus aut is idem Aethelrici creditur, filius Ennii fratris Raedwaldi in propaginibus regii Orientalium Anglorum ("Conlectio Angliana") sic nuncupatus. Quisquis fuisset Ecgric, potestas Sigeberhti aequalis aut maior eius erat dum regebat, instinctus patrocinii sui ab oriente ad occidentem apparens.

Sors Regia Sigeberhti scilicet a casu conversionis suae ad fidem Christi decreta aut superventa est, sub aegis Edwini Northumbriae regis maioris cum Eadbaldo Cantiae coniuncto regentis, ambo qui reges Christiani societatem cum regibus Franciae Merovingiis habebant. Post mortem Clothari II anno 628 ac successionem Dagobercti, adventus Sigeberhti adeo Anglorum conversionem, tunc potestati Edwini commodo, roboravit. Ecgricus adhuc si fidem Christi non habebat, ab eis aut a Sigeberhto tunc probabiliter exhortatur. Edwin adiuvit nuptias Hereswithae (nepotis fratris aut sororis sui) cum Aethilrico (filio fratris Raedwaldi). Hereswitha ac soror sua Hilda ambo simul a Sancto Paulino Eboraci cum Edwino anno 626 baptismum receptae sunt. Haec pactio nuptialis igitur presumptionem aut exspectationem Aethelrici ad fidem Christi conversandi, pariter ac illius gubernaculos Orientalium Anglorum sibimet sumere exspectandi, ligaminumque inter regna ambo nimium socialum perveniendi, monebat.

Conditus Episcopatus Orientalium Anglorum

Sanctus Felix, chorepiscopus Burgundia ordinatus, apostolus Orientalium Anglorum, Cantuariam veniens, quaerens ubi doctrinam propagaret, a Sancto Honorio archiepiscopo in Estangliam ad Sigeberhtum missus est, narrat Beda. Gulielmi Malmesburiensis historiam recentioram habet, Felicem simul cum Sigeberhto in regnum advenisse. Utercunque praeferes (lector), dat annum incipii regni Sigeberhti circa 629–630, quia Felix episcopus septemdecim annis, successor eius Thomas quinque annis, et successor Thomae Berhtgislus Bonifatius septemdecim annis officium tenebant. Berhtgisl obiit circa 669. Sedes episcopatus condita est a Sigeberhto apud Dommoc, locum nunc ignotum, qui Dunwich aut Walton apud Felixstowe in comitatu Suffolcia foret, ambo vici in litore orientalis Suffolciae subsistentes. Si vero in Waltone (ut postulabant monachi Durobrevis, vulgo Rochester, civitatis, possessores huius loci Waltoni) domus episcopalis erat, fortasse intra terminos castelli quondam a Romanis ibi constructi stetit, quem in saeculis recentioribus in mare de promontoriis lapsisse testabantur antiquarii.

Conditus scholae Orientalium Anglorum

Scholam autem Sigeberhtus in regno suo instituit, in qua pueri litteris erudirentur, scholas quae in Gallia bene dispositas Vidit imitari cupiens. Felix (quem de Cantia Sigeberhtus acceperat) eum iuvavit, pedagogos magistrosque iuxta morem Cantuariorum praebens. Paulinus, quondam episcopus Eboraci, ex anno 633 (post mortem Edwini) usque ad obitum proprium anno 644 episcopus Dorubrevis civitatis Cantiae erat. Paulinus etiam inter Anglos Orientales doctrinam ante 616 propagavisse, monent Vita Sancti Gregorii Whitbeii, atque Beda in Historia Ecclesiastica in descriptione exsilii Edwini. Dorubrevis propinquitatem in navigatione oceani inter regna illos respiciens, deinde Felix, Paulinus atque Honorius coniuncte scholae probabiliter conditum adiuvisse inferimus.

Incipit Evangelium Hibernensis sancti Fursei

Felix, a Sancto Honorio Archiepiscopo Cantuariensis mandatus, semper more ecclesiae Romanae adhaesivit, instinctus attamen in doctrinam suam Sanctae Columbanae Hibernii in Burgundiae fortasse pertinuisset. Paulo tempore ante adventum Sancti Aidani in Northumbriae ab Iona, circa 633, venit eremus quidam regalis Sanctus Furseius de Hiberniae vico Athlonis nuncupata, cum fratribus propriis, fratellis,^? antistitibusque rationi fidei Christi Estangliae praedicandi. Locum monasterii concessit illo Sigeberhtus intra terminos castelli antiqui Cnobheresburgo ('civitas Cnobheri') nomine, Garianonum autem Ptolemaei geographi (id est, super flumen Garienum aut Yare, Burgh Castle modo vulgo, impendens). Erat monasterium silvarum et maris vicinitate amoenum, inquit Beda. Felix simul et Furseius multos Christi fidentes feliciter conligerunt et ecclesias in regno Sigeberhti instituerunt. Narrat Beda Honorium Felicemque labores Aidani mirati fuisse, etenim illi Fursei, etiam conversationis asceticae Hiberniae, eis placiti fuisse non dubitemus.

Monasterium Sigeberhti et abdicatio sua

Haud multo postea Sigeberhtus, qui monasterium sibi construxerat, regiam potestatem abiuravit pro bono Ecgrici, atque se in claustro vitae religiosae detraxit. Beda, fons narrationis, nomen loci monasterii praeterit, autem et Beodricesworth, vicum postea Bury St Edmunds vulgo nuncupatum, fuisse creditur.

Si veritatem habent, situs probabilis intra terminos abbatiae praeclarae medii aevi et scilicet semen aut fundatio princeps eius erat. Nomen ipse Beodricesworth Anglice 'septa Beodrici' significat, fortasse eidem termini abbatiae.

Nam situs est illae civitatis in partibus alterioribus fluminis Lark, in Paludem Magnam versus occasum defluens per viculis Icklingham, Culford, West Stow, aliisque similibus, illo tempore et antea dense occupatis. Vallis fluminis via erat simul usque ad insula paludis Elii, ubi ecclesiam a Sancto Augustino semet consecratam apud Cratendune subsistere dicitur in Libro Eliense. Posteri credunt etiam Felix ecclesiam aut monasterium Sohamae paludis insulae dedicasse.

Illa duo comitatus Suffolciae Occidentalis atque Orientalis, separata usque ad annum 1974, monent distinctionem inter illas partes per quas flumina Lark, Linnet et Ouse Minor versus occidentalem vagant et in paludem effluent, et (converse) illas per quas flumina Blyth, Deben, Alde, Orwell, et caetera versus ad orientem inrigant et ad marem congruunt. Praestat haec distinctio inter orientem et occidentem ante descriptionem totae illae regionis quasi "comitatus", habitantibus in diebus migrationum Anglorum, Saxonum, aliorumque populorum migrantium nondum sub auctoritate unius regis congestis, necnon in regno ampliori subjectis. Sicut et Rendlesham vicus regius Wuffingarum in oriente, atque Gipovicus simul ibi mercatum, in occidente autem Suffolciae Beodricesworth caput habebat, licet Thetford (Norfolciae) aliquando in tempore Edmundi martyri maior aut princeps sedes regni Orientalium Anglorum apparuerit.

Impetus Merciorum et martyrium Sigeberhti

Anno 636, exercitūs Merciorum rege Penda Estangliam duce invaserunt. Narratio Bedae (iii.18):

Angli Orientales . . . dum se inferiores in bello hostibus conspicerent, rogaverunt Sigeberctum ad confirmandum militem secum venire in proelium. Illo nolente ac contradicente, invitum monasterio eruentes duxerunt in certamen, sperantes minus animos militum trepidare, minus praesente duce quondam strenuissimo et eximio posse fugam meditari. Sed ipse professionis suae non immemor, dum opimo esset vallatus exercitu, nonnisi virgam tantum habere in manu voluit; occisusque est una cum rege Ecgrice, et cunctus eorum insistentibus paganis caesus sive dispersus exercitus.

Penda rex Merciorum numquam fidem Christi accepit, contra omnes potestates Christianas belligerens usque ad mortem suam, anno 654. Fides, attamen, pro cujus institutione Sigeberhtus in regno suo tam magnopere laboravit, floruit etiam sub regno successoris suae Annae, filius Ennii. Dies festus Sigeberhti celebrabatur sexto decimo die Ianuarii aut varie vicensimo septimo Septembris.

Bibliographia

• Beda. Historia Ecclesiastica Gentis Anglorum, ii.15; iii.18-19.
• Farmer, D. H. 1978. The Oxford Dictionary of Saints. Oxford. ISBN 0-19-282038-9.
• Kirby, D. P. 1991. The Earliest English Kings. Unwin Hyman. ISBN 0-04-445691-3.
• Plunkett, S. J. 2005. Suffolk in Anglo-Saxon Times. Tempus, Stroud. ISBN 0-7524-3139-0.
• Williams, A., A. P. Smyth, et D. P. Kirkby. 1991. A Biographical Dictionary of Dark Age Britain. Seaby. ISBN 1-85264-047-2.