Noologia (Graece νοῦς 'mens' + λόγος 'studium'), est ordinatum omnium quae scientem et scientiam tractant studium, scientia rerum intellegentium, imaginum cogitationis, earum emergentiae, earum genealogiae, et earum creationis.[1] Immanuel Kantius in Critica rationis purae nomine noologiae ut synonymum rationalismi utitur, illum ab empiricismo distinguens:

[Philosophi inter se] origine scientiae rationalis purae [discrepaverunt], et utrum ex experientia deducitur, an libere experientiae, in ratione oritur. Aristoteles caput empiricorum, Plato noologistarum haberi potest. Ioannes Locke, qui temporibus recentibus Aristotelem, et Leibnitius, qui Platonem secutus est (quamquam satis distans ab eius ratione mystica), hanc disputationem finire non potuerunt.[2][3]

Praeterea, Xaverius Zubiri, philosophus Hispanicus, suam noologiae notionem evolvit.[4]

Nexus interni

Notae recensere

  1. Jamie Murray, "Nome Law: Deleuze & Guattari on the Emergence of Law," International Journal for the Semiotics of Law 19(2)(Iunio 2006): 127–151. doi:10.1007/s11196-006-9014-0.
  2. Anglice: "[Philosophers have differed from each other with] respect to the origin of pure rational knowledge, and as to whether it is derived from experience, or has its origin independently of experience, in reason. Aristotle may be considered as the head of the empiricists, Plato of the noologists. Locke, who in modern times followed Aristotle, and Leibniz, who followed Plato (though at a sufficient distance from his mystical system), have not been able to bring this dispute to any conclusion."
  3. Immanuel Kantius, Critique of Pure Reason, conv. Marcus Weigelt et Max Muller (A854, A855) (Londinii: Penguin Books, 2007).
  4. Anna-Teresa Tymieniecka, Phenomenology world-wide: foundations, expanding dynamisms, life-engagements: a guide for research and study (Springer, 2002).

Nexus externo recensere