Musica universalis[1] est notio philosophica antiqua quae habet proportiones mathematicas in motionibus corporum caelestium (Solis, Lunae, planetarum) genus musicae esse, quae autem audiri ad verbum non posse plerumque putatur, sed harmonicam esse. Haec notio, funditus mathematica vel religiosa, cogitatores de musica tenebat usque ad finem Renascentiae, eruditos multorum generum movens, inter quos humanistae.

Harmonia mundi (1806).

Historia recensere

Notio musicae universalis principium metaphysicum amplectitur quod affirmat coniunctiones mathematicas exprimere qualitates vel tonos energiae qui numeris, angulis, formis, et sonis qui percipi per sensus corporeos possunt, quorum omnes exemplari proportionis inhaerent. Pythagoras primus fuit qui dixit tonum notae musicae proportionem habet longitudinis nervi qui id efficit, et intervalla inter canoras sonorum frequentias rationes numericas simplices constituere.[2] Pythagoras, in ratione Harmonia Sphaeriorum appellata, proposuit Solem, Lunam, et planetas omnes sua murmura unica (resonantiam orbitalem) emittere, in eorum revolutione orbitali condita,[3] et qualitatem vitae in tellure naturam sonorum caelestium repercutit, quamquam ab hominibus audiri non posse.[4] Postea, Plato astronomiam et musicam descripsit gemina sensualis agnitionis studia: astronomia oculis, musica auribus dicata, ambabus cognitionem proportionum numeralium postulantibus.[5]

Christianitas esoterica recensere

 
Caelatura ex Gafurii Practica musice (1496) Apollonem, Musas, sphaeras planetarias, et rationes musicas ostendit.

Boethius tris ramos notionis musicae mediaevalis in libro De Musica obtulit:[6]

Musica universalis, apud scripta Rosicrucianistica Maximi Heindel, auditur in "Regione Cogitationis Concretae," in inferioribus planitiei mentis partibus, quae revera oceanus harmoniae est. In Christianitate esoterica putatur locus ubi status conscientiae Caelum Alterum appellata fit.

Usus in musica hodierna recensere

Paucae compositiones hodiernae aut notionibus musicae universalis vel harmoniae sphaeriorum alludunt aut in eis innituntur. Inter quas sunt Music of the Spheres, album Michaelis Oldfield, "Om," carmen gregis Moody Blues, et singulus Björkianus de "Cosmogonia," in albo Biophilia (2011) editus.

Nexus interni

Notae recensere

  1. Anglice music of the spheres et harmony of the spheres.
  2. Weiss and Taruskin (2008) p.3.
  3. Pliny the Elder (77) pp. 277-8, (II.xviii.xx): "occasionally Pythagoras draws on the theory of music, and designates the distance between the Earth and the Moon as a whole tone, that between the Moon and Mercury as a semitone, . . . the seven tones thus producing the so-called diapason, i.e.. a universal harmony".
  4. Anglice: "The doctrine of the Pythagoreans was a combination of science and mysticism. . . . Like Anaximenes they viewed the Universe as one integrated, living organism, surrounded by Divine Air (or more literally 'Breath'), which permeates and animates the whole cosmos and filters through to individual creatures. . . . By partaking of the core essence of the Universe, the individual is said to act as a microcosm in which all the laws in the macrocosm of the Universe are at work" (Houlding 2000:28).
  5. In Politia 7.12, ubi legimus: "As the eyes, said I, seem formed for studying astronomy, so do the ears seem formed for harmonious motions: and these seem to be twin sciences to one another, as also the Pythagoreans say" (Davis 1901:252).
  6. Boethius, De institutione musica, I.2 (ed. Friedlein, p. 187).

Bibliographia recensere

  • Burkert, W. 1962. Weisheit und Wissenschaft: Studien zu Pythagoras, Philolaos und Platon. Norimbergae.
  • Davis, Henry. 1901. The Republic The Statesman of Plato. Londinii: M. W. Dunne.
  • Davis, Henry. 2010. The Republic The Statesman of Plato. Nabu Press. ISBN 9781146979726.
  • Hackett, Jeremiah. 1997. Roger Bacon and the sciences: commemorative essays. Brill. ISBN 9789004100152.
  • James, Jamie. 1993. The music of the spheres: music, science, and the natural order of the universe. Novi Eboraci: Grove Press. ISBN 0802113079.
  • Keplerus, Iohannes. 1619, 1997. The Harmony of the World. Conv. E. J. Aiton, A. M. Duncan, et J. V. Field. Philadelphiae: American Philosophical Society. ISBN 0871692090.
  • Plinius. 77, 1938. Natural History, libri 1–3, conv. H. Rackham. Cantabrigiae Massachusettae: Harvard University Press. ISBN 0674993640.
  • Richter, L. 2006. Tantus et tam dulcis sonus: Die Lehre von der Sphärenharmonie in Rom und ihre griechischen Quellen. In Geschichte der Musiktheorie 2:505-634. Darmstatiae.
  • Smith, Mark A. 2006. Ptolemy's theory of visual perception: an English translation of the Optics. Philadelphiae: American Philosophical Society. ISBN 9780871698629.
  • Soanes, Catherine, ed. 2006. The Oxford Dictionary of English. Ed. secunda. Oxoniae: Oxford University Press. ISBN 3411021446.
  • Weiss, Piero, et Richard Taruskin. 2008. Music in the Western World: a history in documents. Cengage Learning. ISBN 9780534585990.
  • Wille, G. 1967. Musica Romana: Die Bedeutung der Musik im Leben der Römer. Amstelodami.

Nexus externi recensere