Monophthongizatio,[1] in linguistica, est mutatio phonologica, quae e diphthongo facit monophthongum. Mutatio contraria est diphthongizatio, ubi monophthongus dipthongus fit.

Magna vocalium mutatio linguae angliae monophthongizationem habet
Monophthongizationes latinae

In historia linguae graecae, fere omnes vocales monophthongizationem habuerunt. Lingua latina etiam monophthongizationem habuit, post aetatem classicam: sonus ae idem fit atque sonus e longa. Lingua sanscrita quoque monophongizatione patita est, quod diphthongi ae et au a lingua Indoeuropaea heriti monophthongi e et o facti sunt.

Notae recensere

  1. Fons notionis: [1][nexus deficit]

Bibliographia recensere

  • Burrow, T. The Sanskrit language. Londinii: Faber, 1973. Reimpressum Calcuttae: Motilal Banarsidass, 2001 ISBN 81-208-1767-2
  • Fortson, Benjamin W., IV. Indo-European Language and Culture. Editio altera. Malden: Wiley-Blackwell, 2010. ISBN 978-1-4051-8895-1.
  • Horrocks, Geoffrey. Greek: A History of the Language and Its Speakers. Novi Eboraci: Addison Wesley Publishing Company, 1997. ISBN 0-582-30709-0.
  • Palmer, L. R. The Latin Language. Londinii: Faber & Faber, 1954.
  • Thomson, George D. The Greek Language. Cantabrigiae: W. Heffer, 1960. OCLC 3269270.


 

Haec pagina est stipula. Amplifica, si potes!