Lingua Neolatina[1] seu lingua Latina moderna[2] vocatur renascentia litterarum Latinarum in academicis et scientificis operibus ab anno 1500 adhibita. Terminorum scientificorum et technicorum copia, sicut taxonomia zoologica et botanica et vocabularium scientificum internationale longe lateque haurit ex vocabulario Neolatino, saepe vocabula classica et neoclassica composita. Lingua Neolatina creationem neologismorum in se comprehendit. Quam Latinitatem a motu Latinitatis vivae quoad gravitatem generatim discernunt.

Notio recensere

 
Incunabula secundum linguas
 
Litterae Oliverii Cromwell, Protectoris Reipublicae Anglicae ad regem Galliae
 
Opus Leonhardi Eulerii mathematicum
 
Articuli diaetales Regni Hungariae

Scientia attributum Neolatinus, -a, -um adhibet, ut illa Latini sermonis condicio et status describeretur, quae in Italia aetate renatarum litterarum et artium se evolvebat studio erga culturam classicam saeculis 14 et 15.[3]

Terminus Neolatinus 3 porro describit quempiam Latini sermonis quocunque scopo usum, sit scientificus an litterarius, sit tempore renascentiae aut postea ortus. Aetas accurate determinari nequit. Praeterea, diffusio institutionis saecularis, normarum humanisticarum receptio, Latinorumque textuum per typographiam diffusio terminum novi aevi scientiae saeculo 15 denotavit. Finem aetatis exquisite terminare nequimus, at statuendum est, linguam Latinam ut universale cogitationum communicandarum instrumentum progrediente tempore rarius adhibuerunt. Dissoluto Sacro Romano Imperio, convocatoque Congressu Vindobonensi lingua Francogallica munus locumque linguae Latinae suscepit in relationibus diplomaticis. Ad annum 1900 praecipue in vocabulario internationali et taxonomia valere mansit. Notio annis 1890 percrebrescit inter linguistas scientistasque.

Lingua Latina, saltem eius usus initio, erat lingua internationalis in Europa catholica et protestanti, et in coloniis Europaearum potestatum. Mare Internum meridionaliter hanc aream terminavit; ad Orientem fines fuerunt Fennia, Balticum, Polonia et Imperium Austriacum.

Russia saeculo 17 linguae Latinae institutionem introduxit. Verumtamen lingua Latina in Europa orthodoxa momentum magnum non habuit eo quod potius linguae Slavonicae antiquae et Graecae eorum cultura propiores erant. Ut haec omittam, Michael Lomonosov quaedam sua opera Latine exaravit, Leonhardus Eulerus, sodalis Academiae Scientiarum Petropolitanae, magnam operum suorum partem Latine in lucem edidit.

Quamquam lingua Latina et Neolatina mortua esse dicitur, magna vocabularii eius pars in linguam Anglicam et numerosas linguas Germanicas recipiebatur. Ut tantum de lingua Anglica loquamur, sexaginta centesimae vocabularii Anglici reduci potest ad linguam Latinam, proinde permulti, qui Anglice tamquam lingua materna loquuntur, facile agnoscunt vocabula Neolatini originis, quia verba cognata saepissime usu veniunt.

Litterae recensere

Opera scientifica recensere

Opera cetera recensere

Bibliographia recensere

  • Black, Robert. 2007. Humanism and Education in Medieval and Renaissance Italy. Cambridge, UK: Cambridge Univ. Press.
  • Bloemendal, Jan, and Howard B. Norland, eds. 2013. Neo-Latin Drama and Theatre in Early Modern Europe. Leiden, The Netherlands: Brill.
  • Burnett, Charles, and Nicholas Mann, eds. 2005. Britannia Latina: Latin in the Culture of Great Britain from the Middle Ages to the Twentieth Century. Warburg Institute Colloquia 8. London: Warburg Institute.
  • Butterfield, David. 2011. "Neo-Latin". In A Blackwell Companion to the Latin Language. Edited by James Clackson, 303–18. Chichester, UK: Wiley-Blackwell.
  • Churchill, Laurie J., Phyllis R. Brown, and Jane E. Jeffrey, eds. 2002. Women Writing in Latin: From Roman Antiquity to Early Modern Europe. Vol. 3, Early Modern Women Writing Latin. New York: Routledge.
  • Coroleu, Alejandro. 2010. "Printing and Reading Italian Neo-Latin Bucolic Poetry in Early Modern Europe". Grazer Beitrage 27: 53–69.
  • de Beer, Susanna, K. A. E. Enenkel, and David Rijser. 2009. The Neo-Latin Epigram: A Learned and Witty Genre. Supplementa Lovaniensia 25. Leuven, Belgium: Leuven Univ. Press.
  • De Smet, Ingrid A. R. 1999. "Not for Classicists? The State of Neo-Latin Studies". Journal of Roman Studies 89: 205–9.
  • Ford, Philip. 2000. "Twenty-Five Years of Neo-Latin Studies". Neulateinisches Jahrbuch 2: 293–301.
  • Ford, Philip, Jan Bloemendal, and Charles Fantazzi, eds. 2014. Brill’s Encyclopaedia of the Neo-Latin World. Two vols. Leiden, The Netherlands: Brill.
  • Godman, Peter, and Oswyn Murray, eds. 1990. Latin Poetry and the Classical Tradition: Essays in Medieval and Renaissance Literature. Oxford: Clarendon.
  • Haskell, Yasmin, and Juanita Feros Ruys, eds. 2010. Latin and Alterity in the Early Modern Period. Arizona Studies in the Middle Ages and Renaissance 30. Tempe: Arizona Univ. Press
  • Helander, Hans. 2001. "Neo-Latin Studies: Significance and Prospects". Symbolae Osloenses 76.1: 5–102.
  • IJsewijn, Jozef with Dirk Sacré. Companion to Neo-Latin Studies. Two vols. Leuven University Press, 1990–1998.
  • Knight, Sarah, and Stefan Tilg, eds. 2015. The Oxford Handbook of Neo-Latin. New York: Oxford University Press.
  • Miller, John F. 2003. "Ovid's Fasti and the Neo-Latin Christian Calendar Poem". International Journal of Classical Tradition 10.2:173–186.
  • Moul, Victoria. 2017. A Guide to Neo-Latin Literature. New York: Cambridge University Press.
  • Tournoy, Gilbert, and Terence O. Tunberg. 1996. "On the Margins of Latinity? Neo-Latin and the Vernacular Languages". Humanistica Lovaniensia 45:134–175.
  • van Hal, Toon. 2007. "Towards Meta-neo-Latin Studies? Impetus to Debate on the Field of Neo-Latin Studies and its Methodology". Humanistica Lovaniensia 56:349–365.
  • Waquet, Françoise, Latin, or the Empire of a Sign: From the Sixteenth to the Twentieth Centuries (Verso, 2003) ISBN 1-85984-402-2; translated from the French by John Howe.

Notae recensere

  1. Gaudio, Andrew (14 November 2019). Neo-Latin Texts Written Outside of Europe: A Resource Guide. . Library of Congress 
  2. modern Latin. . Lexico 
  3. "What is Neo-Latin?" 
  4. Theoret. chim. Acta (Berl.) 7, 236-244 (1967)