Dialogus de oratoribus

Dialogus de oratoribus est liber brevis formae dialogi a Tacito scriptus inter annos 102 et 107,^[1] qui de eloquentia tractat. Tacitus librum L. Fabio Iusto dedicat; prima verba sunt:

“

Saepe ex me requiris, Iuste Fabi, cur, cum priora saecula tot eminentium oratorum ingeniis gloriaque floruerint, nostra potissimum aetas deserta et laude eloquentiae orbata vix nomen ipsum oratoris retineat; neque enim ita appellamus nisi antiquos, horum autem temporum diserti causidici et advocati et patroni et quidvis potius quam oratores vocantur.

”

Tunc narrat sermonem inter Curiatium Maternum, fabularum scriptorem, M. Aprum (cos. suff. 103), Iulium Secundum senatorem; tempus est fere anno 75 p.C.n. Consentiunt oratores antiquos, Ciceronem primum inter omnibus, meliores fuisse quam oratores eorum temporis; de causis disputant.

Dialogus una cum aliis operibus minoribus Taciti in uno codice ad nostram aetatem venit, codice Hersfeldensi dicto, in Italia cognito anno 1425,^[2] qui codex inter annos 830 et 850 litteris minusculis scriptus est.^[3]

Notae

↑ Brill's New Pauly, s.v. Tacitus
↑ Praefatio illius Kostermann, p. v
↑ Kostermann, p. x

Bibliographia

Koestermann, Ericus. 1964. P. Cornelii Taciti libri qui supersunt, t. II fasc. 2. Lipsiae: Teubner.

Nexus externi

Vide Dialogus de oratoribus apud Vicifontem.

Stipula

Haec stipula ad litteras spectat. Amplifica, si potes!

[1] Brill's New Pauly, s.v. Tacitus

[2] Praefatio illius Kostermann, p. v

[3] Kostermann, p. x

[1]

[2]

[3]