Bison bonasus est Eurasiana mammalium species familae Bovidarum ordinis Artiodactylorum, una ex duabus Bisontis speciebus exstantibus, cum Bisonte bisonte Americae Septentrionalis. Tres subspecies in praeterito recentiori exsistebant, sed solum una, Bison bonasus bonasus, subspecies nominata, hodie superstat.

Bison bonasus mas

Classis : Mammalia 
Ordo : Artiodactyla 
Familia : Bovidae 
Subfamilia : Bovinae 
Genus : Bison 
Species : Bison bonasus 
   
Conservationis status
Subdivisiones: Subspecies
Bison bonasus bonasus (Linnaeus, 1758)
Synonyma
Bos bonasus Linnaeus, 1758
Bison bonasus mas.

Enodatio genomatum mitochondrorum et DNA nuclearis monstrat Bisontem bonasum opinabiliter exitum esse hybridizationis Bisontis prisci et progenitorum Bovis primigenii, quia eorum materies genetica usque ad 10 centesimas sequentium DNA Bisontis prisci continet. Quae hybrida bison Higgsianus vulgo appellatur,[2] iocus bosontem Higgsianum commemorans. Invicem, quidam bison silvestris ex Pleistocaeno progenies speciei fortasse erat.[3][4]

Calvaria Bisontis bonasi.
Colores linguae Bisontis bonasi.
Specimen subspeciei Caucasicae anno 1889, nunc exstinctae.
Silva Bialoviesensis, 1955.
Bison in cavo Altimirensi pictus
Sceletus Bisontis bonasi.
Feminae adultae cum iuvenibus.

Feri bisontes Europaei saeculo vicensimo ineunte a venatoribus caesi sunt, ultimis subspeciei Bisontis bonasi bonasi animalibus feris in Silva Bialovisensi (in finibus Poloniae et Rutheniae Albae) anno 1921, et ultimis subspeciei Bisontis bonasi caucasi in Caucaso septentrionali et occidentali anno 1927 interfectis.[5] Bison bonasus hungarorum exstinctus factus est medio saeculo undevicensimo. Captivi autem bisontes terrarum humilium in vivariis curabantur, et nuper in nonnullas civitates Europaeas iterum introducti sunt. Nunc in silvis habitant. Praeter homines, sunt pauci praedatores Bisontium bonasorum, inter quos insigniter lupi et ursi.

Bisontes bonasi primum a Carolo Linnaeo ratione anno 1758 descripti sunt. Nonnullae descriptiones posteriores Bisontes bonasos conspecificos cum Bisonte bisonte tractant. Non confundendus est cum Bove primigenio, exstincto boum domesticorum progenie.

Bison bonasus est animal civicum Poloniae at Rutheniae Albae.[6][7]

Nicolaus Hussovianus de bisonte carmen Latinum composuit[8].

Notae recensere

  1. IUCN (vide situs scientificos)
  2. The Higgs Bison – mystery species hidden in cave art, The University of Adelaide, 19 Octobris 2016 .
  3. Palacio, Pauline; Berthonaud, Véronique; Guérin, Claude; Lambourdière, Josie; Maksud, Frédéric; Philippe, Michel; Plaire, Delphine; Stafford, Thomas et al (1 Ianuarii 2017). "Genome data on the extinct Bison schoetensacki establish it as a sister species of the extant European bison (Bison bonasus)". BMC Evolutionary Biology 17 (1): 48 .
  4. Marsolier-Kergoat, Marie-Claude; Palacio, Pauline; Berthonaud, Véronique; Maksud, Frédéric; Stafford, Thomas; Bégouën, Robert; Elalouf, Jean-Marc (17 Iunii 2015). "Hunting the Extinct Steppe Bison (Bison priscus) Mitochondrial Genome in the Trois-Frères Paleolithic Painted Cave". PLOS ONE 10 (6): e0128267 .
  5. 70 years Wisent in the Caucasian mountains. . www.lhnet.org 
  6. "Poland". All About Bison .
  7. Formula:Cite AV media.
  8. Carmina Hussoviani in editione 1892, bibliotheca Gedani (p. 72).

Bibliographia recensere

Fontes antiquiores
Eruditio
  • Bohn, Thomas M. Aliaksandr Dalhouski, et Markus Krzoska. 2017. Wisent-Wildnis und Welterbe: Geschichte des polnisch-weißrussischen Nationalparks von Białowieża. Coloniae, Vimariae Vindobonae: Böhlau Verlag. ISBN 978-3-412-50943-9.
  • Gottschalk, Fritz. 2002. Wisentinseln: Lebensbilder des europäischen Urwaldriesens. Tessin: WAGE. ISBN 3-9807492-5-8.
  • Krasińska, Małgorzata, et Zbigniew Krasiński. 2008. Der Wisent. Die Neue Brehm-Bücherei, vol. 74. Westarp Wissenschaften, Hohenwarsleben. ISBN 3-89432-481-3.
  • Mohr, Erna. (19520 2003. Der Wisent. Lipsiae: Akademische Verlagsgesellschaft Geest & Portig. ISBN 3-89432-481-3.
  • Niethammer, Jochen, et Franz Krapp, eds. 1986. Handbuch der Säugetiere Europas. Vol. 2: Paarhufer (Suidae, Cervidae, Bovidae). Wiesbaden: Aula. ISBN 3-89104-026-1.
  • Nigge, Klaus, et Karl Schulze Hagen. 2004. Die Rückkehr des Königs: Wisente im polnischen Urwald. Steinfurtiae: Tecklenborg. ISBN 3-934427-46-4.
  • Parnikoza, I., V. Boreiko, V. Sesin, et M. Kaliuzhna. 2009. "History, current state and perspectives of conservation of European bison in Ukraine." European Bison Conservation Newsletter 2: 5–16. PDF.
  • Sambraus, Hans Hinrich. 2006. Exotische Rinder: Wasserbüffel, Bison, Wisent, Zwergzebu, Yak. Stutgardiae: Eugen Ulmer KG. ISBN 3-8001-4835-8.
  • Schmidtmann, Bernhard, ed. 2004. Planungsgruppe Natur und Umwelt (PGNU): Naturentwicklung mit großen Pflanzenfressern in Niedersachsen. Machbarkeitsstudie. Hanoveriae: Naturschutzbund Deutschland, Landesverband Niedersachsen.
  • Türcke, Friedrich. 1980. "Erhaltung und Zucht der Wisente in Deutschland." Deutsche Tierärztliche Wochenschrift. Alfeld 87,11: 416–19. ISSN 0012-0847.

Nexus externi recensere

  Vicimedia Communia plura habent quae ad Bisontem bonasum spectant.
  Vide "Bisontem bonasum" apud Vicispecies.
  Situs scientifici:  • ITIS • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • IUCN Red List • Fossilworks • INPN France