Aemilius Adolphus Gustavus vulgo Emile Adolphe Gustave Verhaeren (natus Sint-Amands in provincia Antverpiae die 21 Maii 1855; mortuus Rothomagi die 27 Novembris 1916) fuit poeta Belgicus Francogallice scribens. In carminibus symbolismum amplexis in versibus liberis lyricam urbanam pulchritudinis fascinantis elaboravit.

Wikidata Aemilius Verhaeren
Res apud Vicidata repertae:
Aemilius Verhaeren: imago
Aemilius Verhaeren: imago
Aemilius Verhaeren: subscriptio
Aemilius Verhaeren: subscriptio
Nativitas: 21 Maii 1855; Sint-Amands
Obitus: 27 Novembris 1916; Rothomagus
Patria: Belgica
Nomen nativum: Émile Adolphe Gustave Verhaeren

Familia

Coniunx: Marthe Massin

Memoria

Sepultura: tomb of Emile Verhaeren and Marthe Verhaeren

Vita et opera recensere

 
Praelectio Aemilii Verhaeren, 1901.

In familia divite natus, pueritiam in vico Sint-Amands ad Scaldem egit. In familia Francogallice loquebantur, cum in viis ludisve lingua Batava regeret. Postea gymnasium Iesuitarum Sanctae Barbarae Gandavi frequentavit, ubi consuetudinem contraxit cum Georgio Rodenbach scriptore.[1] Annis consecuis, iurisprudentiae studebat in Universitatibus Studiorum Lovaniensibus, ubi viros convenit qui periodicum La Jeune Belgique moderabantur. Anno 1879, commentarios proprios in foliis studenticis? vulgavit. In circulis hebomadariis scriptoris Edmundi Picard socialismo annuentis, qui Bruxellis fiebant, multos generum variorum artifices cognovit. Isto tempore, decisionem iuridicorum negligendorum fecit ut litteris omnino vacaret. Poemata, commentarios criticos in foliis tam Belgicis quam peregrinis (e.g. apud "L'Art moderne," "La Jeune Belgique") praesentavit. Artium criticus artifices iuvenes iuvabat, inter quos Iacobus Ensor. Anno 1883, anthologiam Les flamandes scripsit, collectionem primam in ratione a realismo-naturalismo propriam de plagis domesticis, cui valde plausum est inter intelligentes, paganis horrentibus. Parentes Aemilii pudentes una cum parocho editionem totam emere et perimere temptaverunt. Postea florilegia alia sequebantur: obscuritate autem plena sunt opera Les moines, Les soirs, Les débâcles, et Les flambeaux noirs, quae symbolismo cedebant.

Anno 1891, in matrimonium duxit Martham Massin, picturis hydrochromaticis pictricem, quam biennio ante cognoverat et Bruxellas recoluit. Amor Marthae tribus in collectionibus poeseos amatoriae videtur, in Les heures claires, Les heures d'après-midi, et Les heures du soir.

Annis 1890. Verhaeren magis magisque quaestionibus socialibus occupabatur, theorias socialismi fovens et animum metropolis vitae rusticae opponentem in poematibus describens. Visiones suas de temporibus novis in collectionibus Les campagnes hallucinées, Les villes tentaculaires, Les villages illusoires, et in dramate Les Aubes edidit. Ipse lustrationes in tota Europa fecit praelegendi causa. Multi artifices, poetae, et scriptores eum magni aestimabant, inter quos Georgius Seurat, Paulus Signac, Augustus Rodin, Edgarus Degas, Augustus Vermeylen, Henricus van de Velde, Mauritius Maeterlinck, Stephanus Mallarmé, Andreas Gide, Rainerius Maria Rilke, Gostan Zarian, et Stephanus Zweig; multi commercium epistulare cum eo habebant, proximitatem eius quaeritabant sive opuscula alios in sermones vertebant. Verhaeren ipse artifices futurismi movit.

Primo bello mundano erupto Belgioque invaso, etiam in Germania fama eius in culmine erat. Bello saeviente, carmina pacis multa exaravit et arte sua, e.g. in La Belgique sanglante, Parmi les cendres, et Les ailes rouges de la Guerre, contra belli furorem pugnavit. Fides in mundum meliorem sed magis magisque concussa est, et interdum etiam foliis propagandae symbolas tradidit. Amicitiam inter Franciam, Belgium, et Britanniam firmare ei in animo erat, ut orationes et praelectiones variis in locis daret. Post praelectionem quandam Rothomagi habitam, casu in statione ferriviaria mortuus est.

Gubernium Franciae ei sepulcrum honorarium in Pantheo Parisiensi reservare voluit; familiaribus autem invitis in sepulcreto militari Adinkerke sepultus est. Inimico progrediente, ossa ad Furnam-Wulveringen et denique anno 1927 ad Sint-Amands transportata sunt. Ibidem anno 1955 museum in eius honorem porta patefecit.

Opera recensere

 
Illustrator Aemilius Rudolphus Weiß hoc fecit pro versione Theodisca operis Die Ebene.
  • Les Flamandes, 1884
  • Les moines, 1886
  • Les soirs, 1887
  • Les débâcles, 1888
  • Les flambeaux noirs, 1891
  • Les campagnes hallucinées, 1893
  • Les villes tentaculaires, 1895
  • Les villages illusoires, 1895 (editionem Lipsiensem anni 1913 confecit Henricus van de Velde)
  • Les heures claires, 1896
  • Les Aubes (drama), 1898
  • Les visages de la vie, 1899
  • Les forces tumultueuses, 1902
  • Toute la Flandre quinque in tomis, 1904–1911
  • Réponse à une enquête[nexus deficit], 1905
  • Les heures d'après-midi, 1905
  • La multiple splendeur, 1906
  • Les rythmes souverains, 1910
  • Les heures du soir, 1911
  • Les ailes rouges de la guerre, 1916

Sententiae recensere

Et ce Londres de fonte et de bronze, mon âme,
Où des plaques de fer claquent sous des hangars,
Où des voiles s'en vont, sans Notre-Dame
Pour étoile, s'en vont, là-bas, vers les hazards.
Londres (Londinium), ex Les Soirs

Editiones Theodisci recentiores recensere

  • Stefan George: Gesamtausgabe. Band 15. Zeitgenössische Dichter. 1929, anastatica impressio 1969
  • Stefan Zweig: Rhythmen. Nachdichtungen ausgewählter Lyrik von Emile Verhaeren, Charles Baudelaire und Paul Verlaine. Fischer, Francofurti ad Moenum 1983 ISBN 3-10-097062-4
  • Das Leben, das leise, das Leben, das wilde. Gedichte. Reclam, Lipsiae 1982 (interpretibus et aemulatoribus variis)

Bibliographia recensere

  • Stefan Zweig: "Erinnerungen an Emile Verhaeren". In: Begegnungen mit Menschen, Büchern, Städten. S. Fischer, Berlolini/Francofurti (prima editio privatim anno 1917).
  • Jean-Marie Culot, Bibliographie de Émile Verhaeren, Académie Royale de Langue et de Littérature Françaises de Belgique, Bruxellis 1954
  • Roger Bodart, Émile Verhaeren, hier et aujourd'hui, Lutetiae, éd. Pierre Seghers, collection "Poètes d'aujourd'hui"', 1966
  • Charles Baudouin, Le Symbole chez Verhaeren, Genevae: Mongenet, 1924.
  • Danielle Bajomée, Pornocratès ou Verheggen pris au mot. Textyles, n°14, 1997, p.27-38.
  • Gilles Van Grasdorff et Alain Antoine-Plisnier, Dites-nous Émile Verhaeren, Bruxellis : Chabassol, 1986.
  • Béatrice Worthing, Émile Verhaeren (1855-1916), Lutetiae : Mercure de France, 1992.
  • Jutta Höfel: Der belgische Lyriker Emile Verhaeren. Lang, Francofurti 1994, ISBN 3-631-47758-9.
  • Marcel Wardavoir, Les Heures sombres d'Émile Verhaeren, Le Livre, 1995.
  • Jacques Marx, Verhaeren, biographie d'une œuvre, Académie royale de langue et de littérature françaises de Belgique, 676 p., 1996, ISBN 2-8032-0020-1
  • David Gullentops, L'inventaire de la bibliothèque d'Émile Verhaeren, Lutetiae, 1996.
  • David Gullentops, Poétique de la lecture. Figurativisations et espace tensionnel dans la poésie d'Émile Verhaeren, VUB-University Press, 2001.
  • Kilien Stengel, Les poètes de la bonne chère, Anthologie de poésie gastronomique, Collection Petite Vermillon - Éditions de la Table ronde, 2008. ISBN 2710330733

Notae recensere

  1. Katholieke Universiteit Leuven – Documentatie- en Onderzoekscentrum voor Religie, Cultuur en Samenleving (KADOC): Emile Verhaeren en Thomas More. In Nieuwsbrief 13 (2016), no. 10.

Nexus externi recensere

  Vicimedia Communia plura habent quae ad Aemilium Verhaeren spectant.