Lucius Tarquinius Collatinus
Lucius Tarquinius Collatinus (nescimus annum, quo natus et quo mortuus sit) cum Lucio Iunio Bruto consul primus Romanorum fuit, quamquam cognatus regis expulsi Tarquinii Superbi erat, si quidem historicis antiquis res illo tempore gestas narrantibus fidem praebemus.
Familia recensere
Tarquinii avus Arruns fuit, frater Lucii Tarquinii Prisci, quinti regis Romanorum. Pater eius Egerius erat[1], qui a Tarquinio Prisco Collatiae oppido Latino praepositus erat[2] et ita filio suo cognomen Collatino tradidit. Lucretiam in matrimonium duxit, filiam Spurii Lucretii Tricipitini, qui postea primus consul suffectus creatus est.
De expulsione regis recensere
Sextus Tarquinius, filius Lucii Tarquinii Superbi regis, hospes in Tarquinii Collatini domum acceptus eius uxori vim attulit. Lucretia litteras de hoc crimine patri et marito dedit, qui cum Lucio Iunio Bruto et Publio Valerio Poblicola, qui omnes, postquam ad eam venerunt, Lucretiae iuraverunt, se poenas sceleris de Sexto et gente regia sumpturos. Qua spe contenta misera Lucretia mortem sibi ipsa conscivit[3]. Talis causa fuit, cur populus regem Roma pelleret et Tarquinius Collatinus iniuriam uxoriam indignans regni abrogandi et populo libertatem reddendi cum ceteris coniuratis auctor fuit.
De consulatu et exsilio recensere
Quapropter statim post reges exactos Collatinus simul cum Iunio Bruto consul factus est (primi consules Fastorum fuerunt). Mox tamen magistratum abdicare et Lavinium cum omnibus bonis in exsilium proficisci coactus est, sive ob solam invidiam nominis quod memoriam regis invisi revocabat[4], sive quia filios sororis suae, Aquilios adulescentes, supplicio eripere conatus erat postquam interceptis litteris coniurationis adversus libertatem factae manifesti rei , restituendi regni consilium cepisse convicti sunt[5]. Ita suspicionem populi in se ipsum converterat Collatinus, eo magis quod alter consul Brutus de propriis filiis eidem crimini haerentibus supplicium sumpserat. Postea Lavinii quiete consenuit et privatus mortem obiit.
Fontes recensere
- Dionysius Halicarnassensis, libro quarto Antiquitatum Romanarum cap. 64-67 et 70-71 necnon libro quinto cap. 1-12.
- Florus, libro primo Epitomae rerum Romanarum, capitulo tertio.
- Ovidius, libro secundo Fastorum 741-852.
- Plutarchus, Vita Poplicolae cap. I-VII.
- Titus Livius, libro primo Ab Urbe condita capitibus 57-60 et libro secundo cap. 1-2.
- Valerius Maximus, libro sexto Factorum dictorumque memorabilium, 1,1 (de pudicitia).
- De Viris Illustribus cap. IX.
Notae recensere
- ↑ Livius, Ab urbe condita I 57. Nepos fuisse contra a Dionysio Halicarnassensi dicitur (Ant Rom IV,64) qui rationem temporum Lucii Pisonis sequebatur.
- ↑ Livius, Ab urbe condita I 38
- ↑ Livius, Ab urbe condita, I 58
- ↑ Sic Titus Livius II,2.
- ↑ Sic narrat Dionysius V,7-12 et Plut. Popl. VI.
| Antecessores: Lucius Tarquinius Superbus (rex) |
Consul 509 a.C.n. cum Lucio Iunio Bruto |
Successores: Titus Lucretius Tricipitinus et Publius Valerius Volusi f. Poblicola |